آگاه: چند روز پیش، طرح آتش‌بس فوری در غزه با وجود کسب ۱۴ رای مثبت در شورای امنیت سازمان ملل متحد اما به دلیل تک رای منفی آمریکا، وتو شد و تصویب نشد. این طرح خواستار آتش‌بس فوری، بدون قیدوشرط و دائمی در غزه بود و از اسرائیل می‌خواست تمام محدودیت‌های ارسال کمک به منطقه فلسطینی غزه را لغو کند.
این طرح که توسط ۱۰ عضو منتخب از ۱۵ عضو شورای امنیت تهیه شده بود همچنین خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط همه اسیران اسرائیلی در بند جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) و سایر گروه‌ها بود. این برای ششمین بار بود که آمریکا در موضوع جنگ اسرائیل در غزه، از وتو استفاده می‌کند و مانع از تصویب طرح‌ها می‌شود. کریستینا مارکوس لاسن، سفیر دانمارک در سازمان ملل پیش از رای‌گیری در شورای امنیت درباره قطعنامه ضداسرائیلی، گفت: قحطی در غزه قطعی است؛ در همین حال، اسرائیل عملیات نظامی خود را در شهر غزه گسترش می‌دهد و رنج غیرنظامیان را عمیق‌تر می‌کند. این وضعیت فاجعه‌بار، این شکست بشردوستانه و امدادرسانی، همان چیزی است که ما را بر آن داشت تا علیه اسرائیل اقدام کنیم. با این حال، آمریکا مهم‌ترین حامی اسرائیل است و تاکنون بیشترین استفاده آمریکا از وتو به سود اسرائیل بوده است.
در اردیبهشت سال گذشته، دولت آمریکا به قطعنامه عضویت کامل فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل رأی مخالف داد. «جان کربی»، سخنگو و هماهنگ‌کننده ارتباطات راهبردی شورای امنیت ملی کاخ سفید مدعی شد که کشور فلسطین در نتیجه مذاکرات بین طرفین فلسطینی و اسرائیلی تشکیل خواهد شد، نه به موجب قطعنامه سازمان ملل و به همین خاطر ما به این قطعنامه رأی مخالف دادیم. این اقدام آمریکا در نفی و ردِ قطعنامه‌های سازمان ملل علیه اسرائیل، امری مسبوق به سابقه بود و تاریخی به درازای حیات نامشروع رژیم صهیونیستی داشت.
روزی که ماده ۹۹ منشور ملل متحد هم بی‌اعتبار شد
در میانه‌های آذرماه سال ۱۴۰۲، در شرایطی که ماشین کشتار و نسل‌کشی صهیونیست‌ها در غزه با شتاب فراوانی در حال پیشروی بود، «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل متحد در اقدامی کم‌سابقه با استناد به ماده۹۹ منشور، وضعیت در غزه را تهدیدکننده صلح و امنیت بین‌المللی تشخیص داد و در نامه‌ای به رییس شورای امنیت سازمان ملل متحد، فاجعه در غزه را به اعضای این شورا گوشزد کرد.
ماده ۹۹ منشور ملل متحد تصریح می‌کند که «دبیرکل می‌تواند نظر شورای امنیت را به هر موضوعی که به عقیده او ممکن است حفظ صلح و امنیت بین‌المللی را تهدید کند، جلب کند.» از دید گوترش، جنگ و جنایت رژیم صهیونیستی علیه غزه، حفظ صلح و امنیت بین‌المللی را تهدید می‌کرد و شورای امنیت برای متوقف‌کردن جنگ علیه غزه ناکام بوده است. اما به رغم درخواست دبیرکل ذیل ماده ۹۹ منشور، آمریکا برای دومین‌بار با اعمال حق وتو مانع از تصویب این درخواست جامعه بین‌المللی و توقف جنایات صهیونیست‌ها در غزه شد. در واقع آمریکا به‌عنوان یکی از اعضای دایم شورای امنیت، با سوءاستفاده از اختیار ناعادلانه وتو و با بی‌توجهی آشکار به اراده جامعه بین‌المللی، تصمیم گرفت در کنار رژیم جنایت‌کار اسرائیل بایستد و این رژیم را قادر به ادامه کشتار غیرنظامیان در غزه کند.
البته در اوایل فروردین سال ۱۴۰۳ درحالی‌که جنگ غزه از صدوهفتادمین روز خود عبور کرده و شمار شهدای فلسطینی از ۳۲ هزار نفر فراتر رفته بود، بالاخره شورای امنیت سازمان ملل نخستین گام عملی خود را در قبال این جنایت تمام‌عیار ضدبشری برداشت و قطعنامه آتش‌بس فوری در غزه را تصویب کرد. این قطعنامه بر سه محور «آتش‌بس فوری در غزه در طول ماه رمضان، آزادی فوری و بی‌قیدوشرط تمام گروگان‌ها و تضمین دسترسی بشردوستانه» تاکید داشت. هر چند آن قطعنامه نیز از سوی رژیم صهیونیستی مراعات نشد و این رژیم بی توجه به قطعنامه‌های بین‌المللی به کشتار در غزه ادامه داد.
وتو به نفع جنایت‌کاران!
آمریکا در دوره‌های قبلی نیز به‌کرات از حق وتوی خود در حمایت از جنایات رژیم صهیونیستی استفاده کرده بود. در آذرماه سال ۹۶، آمریکا قطعنامه پیشنهادی مصر را که با اعلام قدس شریف به‌عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی مخالفت می‌کرد، وتو کرد و بدین‌ترتیب از وتوی چهل‌وسوم خود به نفع رژیم صهیونیستی استفاده کرد.
در ۲۶ جولای سال ۱۹۷۳ میلادی (۴ مرداد ۱۳۵۲) آمریکا قطعنامه پیشنهادی هند، اندونزی، پاناما، پرو، سودان، یوگسلاوی و گینه را که بر حق فلسطینیان تاکید داشت و خواهان خروج اسرائیل از سرزمین‌های عربی اشغالی بود، وتو کرد.
۲۵ ژانویه ۱۹۷۶ میلادی (۵بهمن ۱۳۵۴) آمریکا قطعنامه پیشنهادی پاکستان، پاناما، تانزانیا و رومانی را که بر حق ملت فلسطین در تعیین سرنوشت و تشکیل دولت مستقل مطابق با منشور سازمان ملل متحد تاکید داشت و خواهان خروج اسرائیل از سرزمین‌های اشغال‌شده از ژوئن سال ۱۹۶۷ بود و شهرک‌سازی‌ها در سرزمین‌های اشغالی را محکوم می‌کرد، وتو کرد.
در ۳۰ آوریل ۱۹۸۰ میلادی (۱۰اردیبهشت ۱۳۵۹) آمریکا قطعنامه پیشنهادی تونس را که خواهان استفاده ملت فلسطین از حقوق مشروع‌شان بود، وتو کرد. ۲۰ ژانویه ۱۹۸۲ میلادی (۳۰دی ۱۳۶۰) نیز آمریکا یک قطعنامه پیشنهادی را که خواهان تحریم اسرائیل به‌دلیل اشغال ارتفاعات جولان سوریه بود، وتو کرد. در ۲۰ آوریل ۱۹۸۲ میلادی (۳۱فروردین ۶۱) آمریکا قطعنامه کشورهای عربی را در محکومیت حمله به مسجدالاقصی وتو کرد. همچنین ۶ آگوست ۱۹۸۲ میلادی (۱۵مرداد ۱۳۶۱) آمریکا مانع تصویب قطعنامه‌ای در شورای امنیت شد که اسرائیل را در زمینه سیاست‌های تنش‌آمیز در منطقه خاورمیانه و به‌ویژه لبنان محکوم می‌کرد. ۱۳سپتامبر ۱۹۸۵ میلادی (۲۲شهریور ۱۳۶۴) واشنگتن مانع تصویب قطعنامه‌ای شد که اقدامات سرکوبگرانه اسرائیل علیه فلسطینیان را محکوم می‌کرد.
در ۱۷ ژانویه سال ۱۹۸۶ میلادی (۲۷دی ۱۳۶۴) آمریکا قطعنامه‌ای که از اسرائیل می‌خواست نیروهای خود را از لبنان خارج کند، وتو کرد. هفت فوریه ۱۹۸۶ میلادی (۱۸ بهمن ۱۳۶۴) آمریکا قطعنامه‌ای که رژیم‌صهیونیستی را مسئول ربایش یک هواپیمای مسافربری لیبی می‌دانست، وتو کرد.
اول ژوئن ۱۹۹۰ میلادی (۱۱ خرداد ۱۳۶۹) کشورهای عضو جنبش عدم تعهد خواستار اعزام کمیته‌ای بین‌المللی به سرزمین‌های عربی اشغالی برای کشف حقایق درباره اقدامات سرکوبگرانه اسرائیل علیه ملت فلسطین شدند و در این زمینه قطعنامه‌ای صادر کردند که با وتوی آمریکا مواجه شد. ۱۷ مارس ۱۹۹۵ میلادی (۱۰ اسفند ۱۳۷۳) نیز آمریکا مانع تصویب قطعنامه‌ای شد که خواستار توقف اقدامات اسرائیل در مصادره سرزمین‌های عربی در قدس اشغالی بود.
۴ مارس ۱۹۹۷ میلادی (۱۴ اسفند ۱۳۷۵) واشنگتن مانع از تصویب قطعنامه‌ای شد که از اسرائیل می‌خواست فعالیت‌های شهرک‌سازی خود در شرق قدس اشغالی را متوقف کند. ۱۴ دسامبر ۲۰۰۱ میلادی (۲۳ آذر ۱۳۸۰) آمریکا قطعنامه‌ای را که خواهان خروج اسرائیل از سرزمین‌های تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطین بود و حمله به غیرنظامیان را محکوم می‌کرد، وتو کرد. ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی (۱۰ دی ۱۳۹۳) نیز قطعنامه پیشنهادی فلسطین که خواهان پایان اشغالگری اسرائیل بود، با وتوی آمریکا مواجه شد.
موارد فوق‌الذکر تنها گوشه‌ای از وتوهایی بود که آمریکا به نفع اشغالگری و جنایتکاری صهیونیست‌ها طی دهه‌های اخیر انجام داده است.