آگاه: اهمیت این فناوری، در سه محور کلیدی امنیت، پیشرفت و رفاه ملی تعریف می‌شود، همچنان که شاهد بوده‌ایم، دشمنان ایران اسلامی همواره در صدد ضربه زدن به کشورمان در این سه زمینه بوده‌اند، در ادامه به تبیین این سه محور، خواهیم پرداخت:
۱. امنیت: حاکمیت علمی، والاترین سپر دفاعی
امنیت ملی یک کشور تنها در توان نظامی آن خلاصه نمی‌شود؛ بلکه امنیت عمیق و پایدار، ریشه در «حاکمیت علمی» و عدم‌وابستگی فناورانه دارد. رهبر انقلاب بارها تاکید کرده‌اند که آنچه دشمن را آشفته می‌کند، توان ساخت بمب نیست، بلکه توان «علمی» و «ایستادگی» یک ملت در مقابل انحصارطلبی جهانی است.
دستیابی به چرخه کامل سوخت، از استخراج اورانیوم تا غنی‌سازی و تولید رادیوداروها، به معنای خروج از مدار وابستگی به قدرت‌هایی است که از هر ابزار فنی و صنعتی به‌عنوان اهرم سیاسی استفاده می‌کنند. در دنیای امروز، کشوری که برای تولید برق یا تامین رادیوداروی بیمارانش چشم به دست بیگانگان داشته باشد، هرگز نمی‌تواند ادعای استقلال واقعی کند.
غنی‌سازی، در حکم یک سپر بازدارنده است: این توانمندی به جامعه جهانی این پیام قاطع را می‌دهد که ایران به یک «باشگاه علمی» پیشرفته تعلق دارد و تحت هیچ فشاری، دست از دانش خود نخواهد کشید. این خوداتکایی، امنیت کشور را در برابر تهدید تحریم‌ها یا اخاذی‌های فنی در بزنگاه‌های حساس، تضمین می‌کند. هر فناوری پیشرفته‌ای که بومی شود، حلقه‌ای به زنجیر امنیت ملی افزوده است و غنی‌سازی در قله این فناوری‌ها قرار دارد.
۲. پیشرفت: کاتالیزور توسعه در حوزه‌های فرعی
فناوری هسته‌ای ماهیتی «میان‌رشته‌ای» و «پیشران» دارد. این به آن معناست که دستیابی به دانش پیچیده غنی‌سازی، صرفا به تولید سوخت برای نیروگاه‌ها محدود نمی‌شود، بلکه اثرات سرریز آن (Spillover Effects) در ده‌ها رشته علمی و صنعتی دیگر قابل مشاهده است. برای پیشرفت و توسعه کشور، علاوه بر منابع انرژی پایدار به تربیت نیروی انسانی فوق‌العاده ماهر در مهندسی، متالورژی، کنترل کیفی، الکترونیک و مکانیک دقیق نیازمندیم. برنامه هسته‌ای ایران، یک «دانشگاه بزرگ عملی» برای تربیت هزاران متخصص تراز اول ایجاد کرده است.
انرژی برای صنعت آینده: با توجه به روند رو به کاهش منابع فسیلی و تعهدات زیست‌محیطی جهانی، نیاز به تامین پایدار انرژی برای زیرساخت‌های صنعتی کشور، امری حیاتی است. نیروگاه‌های هسته‌ای، بدون انتشار کربن و با کمترین میزان مصرف سوخت، می‌توانند بار سنگینی از نیاز برق شبکه‌های بزرگ صنعتی و شهری را به دوش بکشند. این زیرساخت انرژی قوی، اساس توسعه پایدار و افزایش ظرفیت تولید در دهه‌های آینده خواهد بود.
علاوه بر این، کاربردهای هسته‌ای در حوزه‌های غیرانرژی مانند مدیریت منابع آب، اصلاح بذرها در کشاورزی برای مقابله با کم‌آبی و تولید مواد پیشرفته صنعتی، پیشرفت کشور را در ابعاد مختلف تسریع می‌کند.
۳. رفاه: پیوند مستقیم با سلامت و زندگی مردم
شاید ملموس‌ترین و نزدیک‌ترین جلوه فناوری هسته‌ای به زندگی روزمره مردم، در حوزه «سلامت و رفاه» باشد. صنعت هسته‌ای در ایران تنها به سانتریفیوژها محدود نشده، بلکه کشور ما را به یکی از تولیدکنندگان پیشرو رادیوداروها در منطقه تبدیل کرده است.
رادیوداروها و درمان سرطان: بخش قابل توجهی از تشخیص و درمان بیماری‌های صعب‌العلاج، به‌ویژه انواع سرطان، متکی به رادیوداروها است. این مواد عمر مفید بسیار کوتاهی دارند و واردات آنها در شرایط تحریم عملا ناممکن و خطرناک است. توان بومی در غنی‌سازی و تولید این مواد، به معنای تضمین دسترسی هزاران بیمار به حیاتی‌ترین نیاز درمانی‌شان است. این دستاورد، صرفا یک مسئله سیاسی نیست بلکه یک «حق انسانی» و نماد رفاه ملی است. کیفیت زندگی: از سوی دیگر، کاربرد پرتوها در استریل کردن تجهیزات پزشکی و مواد غذایی، افزایش کیفیت و بهداشت زندگی مردم را در پی دارد. فناوری هسته‌ای، از تشخیص دقیق بیماری‌ها تا تضمین سلامت محصولات کشاورزی، رفاه آتی کشور را به‌طور ملموسی ارتقا خواهد داد.
سرمایه‌گذاری برای آینده
هزینه‌های سنگینی که ملت ایران برای حفظ این توان راهبردی پرداخته است از ترور دانشمندان هسته‌ای تا تحمل تحریم‌ها تنها در صورتی قابل توجیه است که غنی‌سازی را نه یک هزینه، بلکه یک «سرمایه‌گذاری بلندمدت» برای تضمین امنیت، تسریع پیشرفت و ارتقای رفاه نسل‌های آینده بدانیم.
در منطق رهبر انقلاب، غنی‌سازی ستون فقرات «ایران قوی» است؛ زیرا استقلال علمی ما را تضمین می‌کند و به ما اجازه می‌دهد تا آینده خود را براساس اراده بیگانگان نسازیم و آینده‌ای زیبا براساس دانش و توانمندی خودمان ترسیم کنیم. این توان استراتژیک، سند محکم اقتدار علمی و تضمین‌کننده رفاه آینده ملت ایران است.