آگاه: به نقل از نیو اطلس، ربات‌های نانومقیاس موسوم به CalBot که بر اساس یک مطالعه قبلی ساخته شده‌اند، توسط دانشمندان مرکز علوم و مهندسی نانو (CeNSE) موسسه علوم هند در حال توسعه هستند. هر یک از این ربات‌ها در واقع یک نانوذره اکسید آهن مغناطیسی با عرض ۴۰۰ نانومتر هستند که با یک ماده بیوسرامیک اختصاصی مبتنی بر کلسیم سیلیکات آلاییده شده‌اند. پس از قرار دادن CalBotها روی سطح دندان‌ها، از یک میدان مغناطیسی خارجی برای هدایت زنجیره‌هایی از آنها به داخل تونل‌های کوچک پر از مایع که به عنوان لوله(tubule)  شناخته می‌شوند، استفاده می‌شود. هر لوله از طریق لایه عاج دندان، مستقیما به انتهای عصبی در پالپ دندان می‌رسد. معمولا لوله‌ها توسط لایه بیرونی مینای دندان پوشانده می‌شوند و از تماس آنها با مواد موجود در دهان جلوگیری می‌کنند. با این حال، هنگامی که این مینای دندان فرسوده می‌شود یا از بین می‌رود، مواد گرم، سرد، شیرین یا اسیدی وارد این لوله‌ها می‌شوند و این باعث می‌شود مایع درون آنها حرکت کند که به نوبه خود باعث ایجاد احساس درد در انتهای عصب می‌شود. خمیردندان‌های مخصوص بی‌حس‌کننده به مدیریت این شرایط کمک می‌کنند، اگر چه در واقع فقط تسکین موقت علائم را فراهم می‌کنند. با این حال، در مورد درمان با ربات‌های CalBot، بیوسرامیک ربات‌ها یک درپوش سیمانی‌شکل ایجاد می‌کند که ۳۰۰ تا ۵۰۰ میکرومتر در هر لوله امتداد دارد. طبق گزارش‌ها، این درپوش زیست‌سازگار همان نقش مینای دندان را ایفا می‌کند و از ورود مواد جلوگیری می‌کند. دانشمندان کار خود را با آزمایش روی دندان‌های انسان که به دلایل بالینی کشیده شده بودند، آغاز کردند. پس از ۲۰ دقیقه قرار گرفتن در معرض میدان مغناطیسی مشخص شد که CalBotها درپوش‌های عمیق و پایداری در لوله‌های در معرض دید در تمام دندان‌ها ایجاد کرده‌اند. پروفسور آمباریش گوش (Ambarish Ghosh) از CeNSE و یکی از نویسندگان مسئول این مطالعه می‌گوید: این یک نمایش قانع‌کننده از توانایی‌های نانورباتیک‌ها و چگونگی تاثیر قابل‌توجه آنها بر مراقبت‌های بهداشتی آینده است. ما از دیدن پیشرفت این کار به سمت استفاده بالینی هیجان‌زده‌ایم. فناوری CalBot توسط شرکت برآمده از دل این تحقیقات موسوم به تراناتیلوس (Theranautilus) در حال تجاری‌سازی است و در مقاله‌ای که به تازگی در مجله Advanced Science منتشر شده، شرح داده شده است.