آگاه: وحدتی که میان مردم و حاکمیت، میان جریان‌های گوناگون سیاسی، میان رسانه‌ها و کنشگران اجتماعی شکل گرفت. این همدلی نه‌تنها نشانه‌ای از بلوغ اجتماعی که نمونه‌ای از ظرفیت تمدنی ملت ایران بود. اما نباید فراموش کنیم که این پیروزی، تنها یکی از فصول تقابل ما با دشمنی است که تغییر تاکتیک می‌دهد. دشمنی که در میدان سخت شکست می‌خورد، به میدان نرم وارد می‌شود. این‌بار نه با موشک بلکه با روایت. نه از مرزها بلکه از  شکاف‌های درونی.
در چنین فضایی، یاد شهید آیت‌الله دکتر بهشتی نه به‌عنوان یک نام که به‌مثابه یک راه و یک اندیشه باید زنده شود. بهشتی باور داشت که  امنیت پایدار و حکمرانی سالم، بر پایه آگاه‌سازی عمومی و مشارکت مسئولانه مردم  شکل می‌گیرد. از نگاه او جامعه‌ای که در بزنگاه‌های بحرانی متحد می‌شود، باید این وحدت را به آگاهی و مشارکت پایدار تبدیل کند  وگرنه دیری نمی‌پاید تا همان وحدت، ابزار سوءاستفاده شود.
شهید بهشتی تاکید داشت که وحدت، اگر صرفا از سر احساسات لحظه‌ای یا انفعال باشد، عمیق و ماندگار نخواهد بود. وحدت زمانی معنا دارد که مردم در کنار شناخت دشمن خارجی، قدرت تشخیص عوامل نفوذی درونی را نیز پیدا کنند؛ مهم‌تر از آن در مدیریت جامعه، چه در اجرا و چه در نظارت نقش‌آفرین باشند. امروز ما تجربه کرده‌ایم که می‌توانیم کنار هم بایدم. حال باید این تجربه را به یک باور جمعی تبدیل کنیم: اینکه می‌توان آینده را ساخت، به شرط آگاهی.شاید بهشتی اگر در روزگار فعلی زنده بود، می‌گفت: «وحدتِ بدون آگاهی، لحظه‌ای است؛ اما وحدتِ آگاهانه، تمدن‌ساز است.»امروز، در سالگرد شهادت او، زمان آن رسیده که از وحدت در بحران عبور کنیم و به همبستگی در آگاهی برسیم. اگر می‌خواهیم پیروزی‌های ما پایدار باشد، باید مردم را نه فقط متحد که آگاه و مسئول نگاه داریم. این همان نسخه‌ای‌ست که بهشتی معماری کرد و ما نباید آن را فراموش کنیم.