آگاه: ابتکار وحی‌گونه‌ای که محمود کریمی در بازخوانی ترانه «ای ایران» کرد و تیری که صاف به هدف زد، کم از موشک‌های نقطه‌زنی نبودند که بچه‌های سپاه به طرز نقطه‌زن، کوبیدند در ملاج صهاینه و «سرود» چنان بُرنده که در وسط جنگ به چشم فرمانده آمد و شبی که دست‌برقضا نوبت محمود بود که بیاید در بیت بخواند برای امام شهید و فرمانده تصمیم گرفته بود از فیض منبر و روضه‌ ماتم جدش در حسینیه امام خمینی  (ع) حضورا بهره ببرد، از مداح خواست که «ای ایران بخواند» و عیشمان کامل شد که آن شب، هم فرمانده را دیدیم و هم «ای ایران» شنیدیم و چه ترکیبی بهتر از این؟ آن شب، چه عاشورایی شد در تاریخ ایران! می‌گویم؛ جنگمان جهانی است و ما نه فقط با اسرائیل و ناتو و آمریکا که با جبهه عناد و ضلالت و گمراهی می‌جنگیم و میدان، نه فقط معرکه جنگ سخت با سلاح‌های نوپدید که در صفحات مجازی و افکار عمومی هم گسترده است. شاید حتی گسترده‌تر از بخشی که با باروت و گلوله و موشک و بمب، سر و کار دارد...
اصلا همین ترکیب حضور فرمانده ازجنگ‌برگشته، در جلسه روضه و خوانده‌شدن «ای ایران» که آن شب در ایران و جبهه مقاومت عین توپ صدا کرد و دل زن و مرد و خرد و کلان را قرص‌تر و مصمم‌تر کرد برای ادامه جهاد، در آن‌سوی آب و در بین کشورهای عضو یا در حال عضویت در «پی‌مان صلح ابراهیم» طور دیگری جلوه کرده است.
 دیدم در یکی از صفحات خبری عرب‌زبان که تیتر زده بود «یا ایران به جای یا حسین» و زیرش تحلیل کرده بود که «سبک جدید خامنه‌ای، مداحی را در جمهوری اسلامی به خدمت جنگ گرفته است و مردم در ایران بیشتر به فکر جنگ و حماسه‌اند تا برگزاری آئین‌های شهادت امام» و عجبا، عجبا از این جماعت «اهل سنت و جماعت!» که اولا بعد از هزار و ۴۰۰ سال، دلسوز آیین‌های شیعه شده‌اند و دوم این‌که این جماعت، دینشان دینِ تسبیح و سجاده است. از اسلام فقط نماز و روزه‌اش را بلدند و آیات جهاد و شهادت در قرآن بر اینها هیچ صدقی ندارد و انگارنه‌انگار که پیامبر اکرم، حکومت تشکیل داده و جنگ کرده و در جنگ رجز خوانده و مهم‌تر، امت ساخته و مملکت اسلام را قوام داده و این دو نکته به کنار، عبرت سوم و مهم‌ترش اینکه ما ذکر مصائب اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌کنیم و برای امام شهیدمان هر سال در ده روز اول محرم و ایام اربعین و بعد از آن در مجالس هفتگی، هی یادواره می‌گیریم که «شرف و غیرت و ظلم‌ستیزی و زیربار زور نرفتن را مشق کنیم» و مکتبمان ما را طوری بار آورده که بفهمیم، هر درختی در خاکش جان می‌گیرد و شاخ و برگ می‌دهد و «درختِ ایمانِ» ما در «خاک ایران» ریشه زده و بار داده و «ایرانِ ما» سرزمینی است که برای تک‌تک ایرانی‌ها «حرم» است! ما ایرانی‌ها، «جنگ و حماسه» را در هیئت عزاداری از «اهل‌بیت» آموخته‌ایم و در جغرافیای تمدنیِ ما «امت» و «ملت» نه دو مفهوم که یک معنی و تجلی دارند. آخر اینکه خاک پاشیدن‌های این‌چنین به خورشیدِ درخشانِ پیروزی ایران، اگر از سرسپردگی به اردوی ناتو نباشد و از اثر دلارپاشی‌های ناتوی فرهنگی برنخواسته باشد، از عقده و کینه و حسادتی است که عرب‌های ناتوان در عرض‌اندام جلوی سگ هار عبرانی، از فردای «جنگ شش روزه [۲]» تا به امروز و شاید تا آخر عمر کمی که از اسرائیل مانده، داشته و دارند. پی‌مان صلحی که به ابتکار ترامپ بین کشورهای عربی و اسرائیل شکل گرفته است و نام نفاق‌آلودش یعنی که مسلمان‌های زاده از نسل «اسماعیل» و یهودی‌های متولد شده از نسل «اسحاق» در اصل برادر و فرزندان «ابراهیم» و معنی ندارد این‌همه دعوا و جنگ بین دو برادر!
جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷ نبردی بود که از پنج ژوئن تا ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ میان اسرائیل و کشورهای عربی مصر، سوریه و اردن و عراق رخ‌داده و با پیروزی مطلق اسرائیل به پایان رسید. این نبرد نقطه اوج بحرانی بود که از تاریخ ۱۵ مه تا ۱۲ ژوئن ۱۹۶۷ به درازا انجامید و در آن اسرائیل با شکست ارتش چند کشور عربی قسمتی از خاک آنها را تصرف کرد.  این جنگ با حمله هوایی ناگهانی اسرائیل به پایگاه‌های هوایی مصر در پنج ژوئن ۱۹۶۷ آغاز شد و اسرائیل طی ۶ روز موفق شد تا نوار غزه و صحرای سینا را از کنترل مصر، شرق اورشلیم و کرانه باختری رود اردن را از کنترل اردن و بلندی‌های جولان را از کنترل سوریه خارج کند. کشورهای عربی همچون عراق، عربستان سعودی، تونس، سودان، مراکش، الجزایر، لیبی و کویت نیز به اسرائیل اعلام جنگ داده و با اعزام نیروهای کمکی به یاری اردن، مصر و سوریه شتافتند.
حسین شرفخانلو
 پنج‌شنبه، ۱۹ تیر، ۱۴۰۴