۲۳ شهریور ۱۴۰۴ - ۱۲:۰۵

پژوهشگران دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشگاه تورنتو و دانشگاه علوم پزشکی تهران در یک همکاری بین‌المللی موفق به طراحی و ساخت حسگر پوشیدنی عرق شدند که قادر است ترکیبات آلی فرار (VOC) موجود در عرق انسان را شناسایی و به‌طور خاص دو نشانگر زیستی مرتبط با دیابت، یعنی استون و آمونیاک را ردیابی کند.

آگاه: این سامانه نوآورانه با فناوری میکروفلوئیدیک و فلورسانس کار می‌کند، قادر است ترکیبات استون و آمونیاک را با حساسیت بالا تشخیص دهد و داده‌ها را به‌صورت مستقیم به گوشی هوشمند منتقل کند. چنین فناوری‌هایی می‌تواند پایش غیرتهاجمی، کم‌هزینه و در دسترس را برای بیماران در سراسر جهان به‌ویژه در مناطق محروم فراهم سازد.
این دستاورد علمی می‌تواند نقطه عطفی در مسیر پایش غیرتهاجمی دیابت باشد. در حالی که روش‌های رایج کنترل قندخون اغلب نیازمند نمونه‌گیری خون هستند و برای بسیاری از بیماران فرایندی ناخوشایند و تکراری به حساب می‌آیند، حسگرهای پوشیدنی مبتنی بر عرق، با دقت بالا و بدون درد و خون‌گیری، راهکاری کاربرپسند ارائه می‌کنند.
حسگر طراحی‌شده یک دستگاه میکروفلوئیدیک دوکاناله است که به‌طور هم‌زمان امکان نمونه‌گیری عرق و شناسایی ترکیبات هدف را فراهم می‌آورد. این سامانه از نقاط پلیمری کربنی (CPDs) و نقاط کربنی (CDs) ساخته‌شده از مونومرهایی مانند کاتکول، رزورسینول، اوره و اسیدسیتریک بهره می‌گیرد. این نقاط در هیدروژل‌های پایه ژلاتین و پلی‌وینیل الکل جای‌گذاری شده و در نهایت به‌صورت پوشش فلورسانس حالت جامد بر روی بستری از کاغذ سلولزی اعمال می‌شوند.
ویژگی برجسته این حسگر، دقت بالای آن در شناسایی استون و آمونیاک است. برای افزایش عملکرد، پژوهشگران مجموعه‌ای از پارامترهای عملیاتی از جمله دما، حجم نمونه و زمان آزمون را بهینه‌سازی کردند. نتیجه این تلاش‌ها، سامانه‌ای است که نه‌تنها حساس و دقیق است بلکه سرعت پاسخ بالایی نیز دارد.  یکی دیگر از ویژگی‌های مهم این سامانه، قابلیت اتصال مستقیم آن به تلفن‌های هوشمند است. داده‌های ثبت‌شده به‌صورت لحظه‌ای به گوشی منتقل می‌شوند و بیمار یا پزشک می‌تواند وضعیت را به طور مستمر دنبال کند. 
این پژوهش تنها یک پیشرفت فناورانه نیست، بلکه پاسخی عملی به نیازهای بهداشت عمومی است. 
حسگرهای پوشیدنی عرق، به‌ویژه در مناطق محروم و دورافتاده می‌توانند امکان دسترسی به پایش مستمر و دقیق سلامت را فراهم کنند. این موضوع نه‌تنها هزینه‌های مراقبت درمانی را کاهش می‌دهد،  بلکه می‌تواند به شناسایی زودهنگام مشکلات و بهبود کیفیت زندگی بیماران  منجر شود.