آگاه: عید غدیر، اگرچه برای برخی فقط یک مناسبت مذهبی تلقی میشود،اما برای آنان که اهل اندیشهاند، غدیر نقطه عطفی در تاریخ انسان است. چرا که در غدیر، پیامبر اسلام نه‌تنها نشینی معرفی کرد، بلکه حقیقتی را برای همیشه در دل تاریخ حک کرد: «هر کس که من مولای اویم، علی مولای اوست.»
این جمله کوتاه، بذر یک درخت بزرگ بود؛ درختی به نام ولایت که ریشهاش در معرفت است، تنهاش در عدالت و شاخه‌هایش در زندگی فردی و اجتماعی انسانها گسترده شده است. امیرالمومنین علی علیهالسلام، شخصیتی است که تاریخِ اسلامی، هر چه جلوتر میرود،بیشتر به عظمتش پی میبرد، اما نکته اینجاست که ایشان، تنها در غدیر تنها نماند. بلکه در تمام دوران زندگیاش، با ترازویی میزیست که اغلب، دیگران تاب تحملش را نداشتند. در حالی که بسیاری دنبال قدرت، ثروت یا مصلحت بودند، علی‌(ع) دنبال حق بود؛ حتی اگر به قیمت بییاوریاش تمام شود.
عدالت برای علی‌(ع)، نه یک شعار سیاسی، بلکه حقیقتی حیاتی بود. در حکمرانی، آنچنان سختگیرانه با بیتالمال برخورد میکرد که حتی برادرش عقیل را نیز از امتیازطلبی بازداشت. در قضاوت، چنان دقیق بود که یهودی شاکیاش را در دادگاه بر خود پیروز میدید و در میدان جنگ، شمشیری بود بر فرق ظلم اما به شرط آنکه مظلوم پیش از آن، به‌روشنی دیده و شنیده شده باشد.
اما امروز که رسانهها بیش از هر زمان دیگری در دست ماست، غدیر بار دیگر آزمون ماست؛ نه فقط در وفاداری که در شیوه انعکاس آن. فضای مجازی، میتواند فرصت باشد یا تهدید. اگر غدیر را در ازدحامهای پر زرق‌وبرق، غذاهای رنگارنگ و رقابت در میزبان بودن فروبکاهیم، از محتوا به حاشیه رفتهایم. در حالی که علی‌(ع) خود، سادهترین سفرهها را میگشود و از تجمل دوری میکرد، بعضی روایتها در فضای مجازی، چنان چهرهای از غدیر ساختهاند که بیشتر به نمایش میماند تا حقیقت.
مردم حق دارند شاد باشند،اما شادی دینی با مصرفگرایی فرق دارد. وقتی اصل پیام غدیر در انبوه پستها و ویدیوهای تجملاتی گم میشود، ما بهجای تبلیغ ولایت ناخواسته از آن فاصله گرفتهایم. گاهی ازدحام اگر خوب مدیریت نشود، نه نشانه عظمت که مانع تامل است؛ وقتی حضور فقط تصویر شود و نه شعور. غدیر زنده است چون حضرت علی‌(ع) هنوز زنده است. نه در جسم، بلکه در وجدان انسانهایی که به دنبال حقیقت‌اند. غدیر فقط تعیین جانشینی نیست؛ بلکه تثبیت مسیری است که انسانِ مؤمن باید در آن گام بردارد. در جهانی که عدالت کالای لوکس شده، و قدرت ابزار توجیه هر خطا، بازگشت به خط امیرالمؤمنین، یعنی بازگشت به صداقت، شجاعت، و مسئولیت.
در عصر ما، نام حضرت علی‌(ع) بیشتر از همیشه شنیده میشود، اما رفتار علوی کمتر از همیشه دیده میشود. عید غدیر برای ما، فقط جشن نیست؛ تذکری است به خودمان که اگر امروز علی‌(ع) در میان ما بود، آیا از او تبعیت میکردیم؟ یا همانگونه که در صفین و نهروان با او کردند، او را تنها میگذاشتیم؟ علی‌(ع) بودن، تنها به سجادهنشینی نیست؛ به ایستادن در برابر انحراف است، حتی اگر هزینهاش بالا باشد. یکی از تلخترین بخشهای تاریخ اسلام، سکوت نخبگان بعد از غدیر بود. سکوتی که هزینهاش را نه‌تنها علی، بلکه کل امت اسلامی پرداخت. این سکوت، شاید در کوتاهمدت به "وحدت" منجر شد، اما در بلندمدت به انحراف و ستم انجامید. امروز هم در بسیاری از جوامع مسلمان، این ترس از سخن گفتن، از ایستادن، از روشنگری، دوباره تکرار میشود. در حالی که علی‌(ع) اگر چیزی بود، فریاد بود در برابر ظلم.
غدیر یک مسئولیت رسانهای نیز دارد. رسانه باید زبان علی باشد؛ نه با تندخویی، بلکه با روشنگری. نه با هیاهو، بلکه با صداقت. رسانه علوی، دروغ را افشا میکند، عدالت را مطالبه میکند، و مردم را به فکر کردن دعوت میکند. غدیر، پیام دارد؛ نه فقط برنامه. محتوا دارد؛ نه فقط تصویر.
عید غدیر، فرصتی است برای بازخوانی خط علی در حوزه عمومی. برای نشان دادن اینکه سیاستِ دینی، لزوماً به معنای تحمیل نیست، بلکه میتواند مبتنی بر عقلانیت، اخلاق، و کرامت انسانی باشد. کافی است علی‌(ع) را بفهمیم، نه فقط به او عشق بورزیم. چون عشق بدون درک، فقط یک حس است. اما عشق همراه با فهم، میشود راه.
در نهایت، غدیر را باید نه فقط جشن گرفت که فهمید. نه تنها در آن شعر خواند، بلکه از آن الگو گرفت. حضرت علی‌(ع)، مظلوم‌ترین قهرمان تاریخ است. نه به خاطر زخم‌ها و شهادتش، بلکه به خاطر اینکه تا امروز هم بسیاری، از ترس عدالتش، او را در قاب‌های محدود گذاشته‌اند. عید غدیر، یک دعوت دوباره است؛ بیایید حضرت علی‌(ع) را به زندگی‌مان بیاوریم؛ به نوع نگاهمان به فقیر، به بیت‌المال، به دشمن، به حقیقت. بیایید علی‌(ع) را زندگی کنیم، نه فقط دوست داشته باشیم.