آگاه: غنی‌سازی در نگاه رهبر انقلاب، تنها یک صنعت صرف و یک فناوری منفصل از سرنوشت ملت نیست؛ بلکه رمز هویت، مظهر استقلال و ستون اقتدار ایران معاصر است. غنی‌سازی، سنتی برای اثبات بقا ملت و قاعده‌ای برای صیانت هویت است. نزاعی که سال‌ها میان ایران و غرب جریان دارد، در ظاهر بر سر سانتریفیوژ و درصد خلوص اورانیوم است، اما در باطن، نزاعی بر سر حق تعیین سرنوشت، استقلال علمی و بقای تمدنی ملتی است که قرن‌ها زیر یوغ استبداد و استعمار بوده و اینک درصدد است خود را از قید وابستگی برهاند و به باشگاه پیشرفته‌ترین علوم بشری بپیوندد.
غنی‌سازی، در حقیقت، صورت عینی بی‌نیازی است. غنی‌سازی، بریدن زنجیر وابستگی و پیوستن به جرگه‌ صاحبان علوم راهبردی است. غنی‌سازی، سربلندی و عزت است؛ یعنی ملتی که از دل تحریم و تهدید، پرچم «ما می‌توانیم» را بر قله بلندترین فناوری‌ها برمی‌افرازد. غنی‌سازی، آینده‌سازی است؛ چراکه ملتی که در علوم پایه و پیشرفته، از جمله هسته‌ای، خودکفا نباشد، در رقابت جهانی، به مصرف‌کننده‌ای ذلیل فرو می‌غلتد و همین «بی‌نیازی»، راز هراس دشمن است؛ زیرا غرب می‌داند که ملتی که از بند علم وارداتی رها شد، از قید سلطه‌ سیاسی نیز آزاد خواهد گشت. از این روست که همه  فشارها، تحریم‌ها و تهدیدها، بر محور خاموش کردن سانتریفیوژها متمرکز شده است؛ چراکه توقف آن ماشین‌ها، نه توقف یک فرآیند صنعتی، که توقف یک مسیر تمدنی است. از این منظر، غنی‌سازی یک ضرورت بقاست.
رهبر خردمند انقلاب بارها تصریح فرموده‌اند که غنی‌سازی، «حق مسلم» ملت ایران است. این تعبیر، یک گزاره هستی‌شناسانه است: حق مسلم، یعنی حقی که با بودن ملت گره خورده است. اگر این حق پایمال شود، عزت ملی فرو خواهد ریخت و اگر این حق پاس داشته شود، نه تنها استقلال حفظ می‌شود، بلکه پیشرفت و رفاه نسل‌های آینده تضمین خواهد گشت. از بهبود بذر و صیانت از امنیت غذایی تا تشخیص‌های پزشکی و درمان سرطان‌ها؛ از تولید برق مطمئن و پایدار تا پالایش آلاینده‌ها و مراقبت از محیط‌زیست؛ از صنایع نوین و کاربردهای فضایی تا موتور محرک کشتی‌ها و زیردریایی‌ها، رد پای غنی‌سازی حاضر است. بنابراین، کانون این توانایی‌ها، غنی‌سازی است. بدین‌معنا، غنی‌سازی نه صرفا ذخیره‌ای علمی، بلکه ذخیره‌ای تمدنی و سرمایه‌ای نسلی است.
غنی‌سازی، سرمایه‌ای راهبردی است. همان‌گونه که نفت در قرن بیستم شریان قدرت بود، غنی‌سازی در قرن حاضر شریان عزت است. و درست از همین‌جا، راز دشمنی غرب با ایران روشن می‌شود: آنان از سلاح هسته‌ای نمی‌هراسند؛ از بیداری هراس دارند؛ خوف از اورانیوم غنی‌شده ندارند بلکه از ایران غنی می‌ترسند. بیم آن دارند که ملتی در خاورمیانه، به جای آنکه مصرف‌کننده علم غرب باشد، تولیدکننده دانش بومی شود؛ و به جای آنکه تابع نظم جهانی باشد، قاعده‌ساز نظم تازه‌ای شود. این هراس است که آنان را وا می‌دارد تا نطنز را به تهدید، فردو را به خطر و هر درصد غنا را به بهانه بدل کنند. و از همین رو، هر دستاورد علمی ما را به تهدیدی برای نظم سلطه تعبیر می‌کنند.
در تمام این سالیان، آنکه در بزنگاه‌های حساس، خط قرمز غنی‌سازی را پاسداری کرد، مقام رهبری بود. از توافق سعدآباد تا برجام، ایشان ایستادند و تصریح کردند که چرخ سانتریفیوژ و چرخ زندگی مردم باید توامان بچرخد. اگر این ایستادگی نبود، امروز اثری از توان ۶۰درصدی ایران نبود و کشور در برابر باج‌خواهی‌های بی‌پایان غرب، خلع سلاح می‌شد. تدبیر رهبری بود که راهبرد غنی‌سازی را، به‌رغم فشارها و تحریم‌ها، در مسیر عزت ملی نگاه داشت و آن را از دستبرد معامله‌های زودگذر حفظ کرد. صلابت رهبری در حفظ غنی‌سازی، همان ستون ایران قوی است؛ ستونی که اگر فرو می‌افتاد، سقف استقلال نیز فرومی‌ریخت.
بی‌گمان، ملت ما هزینه‌های سنگینی پرداخته است: تحریم‌های فلج‌کننده، فشارهای معیشتی، تهدیدهای سیاسی و امنیتی. اما پرسش بنیادین این است که اگر ایران از غنی‌سازی عقب‌نشینی می‌کرد، چه داشت؟ وابستگی مضاعف، امنیت متزلزل، تحقیر مضاعف. امروز، با همه دشواری‌ها، ایران کشوری است مقتدر، علمی است خوداتکا و نسلی دارد که به فردای خود امیدوار است. این دستاورد، از هر هزینه‌ای برتر است؛ چراکه سرمایه بقا، امید است و غنی‌سازی، امید را در جان ملت زنده نگاه داشته است.
غنی‌سازی، اورانیوم را غنی می‌کند، اما بیش و پیش از آن، هویت را غنی می‌سازد. غنی‌سازی، درصدی از یک فلز نیست، معیار ایمان و میزان استقلال است. تا وقتی این ستون استوار است، ایران قوی خواهد ماند و تا ایران قوی است، امت اسلامی به امید زنده خواهد بود. لذا این معنای حقیقی سخن رهبر انقلاب است: غنی‌سازی، کلمه‌ای است که در زیر آن، کتابی از عزت و آینده ایران نهفته است.