آگاه: وقتی رهبر انقلاب می‌گویند «ما تصمیم می‌گیریم، نه دیگران»، این فقط یک جمله سیاسی نیست؛ فشرده‌ یک جهان‌بینی است. جهانی که در آن ملت‌ها باید خودشان را بسازند، خودشان تصمیم بگیرند، خودشان بجنگند و خودشان پیروز شوند. ایران قوی، دقیقا از آن لحظه‌ای آغاز شد که ملت ایران تصمیم گرفت مستقل باشد. همان‌جا که گفت نه به سلطه، نه به دخالت، نه به وابستگی و این نه هنوز که هنوز است، بزرگ‌ترین آری تمدنی ماست.

این اراده بود که در دهه ۶۰، جوانان ما را در سنگرها نگه داشت؛ در دهه ۷۰، دانشمندانمان را پشت میزهای تحقیق نشاند؛ در دهه ۸۰، ماهواره را از خاک ایران به مدار زمین فرستاد و در دهه ۹۰، فناوری هسته‌ای را با وجود تحریم‌ها بومی کرد. حالا در دهه ۱۴۰۰، همین اراده، در خیابان‌های آرام پس از حمله دشمن، نفس می‌کشد. در کارخانه‌های بدون قطعه‌ خارجی، در نرم‌افزارهای ایرانی، در نسل جوانی که دیگر با قله‌ها فاصله چندانی ندارد.
ایران قوی یعنی کشوری که اتکایش به خود است. دفاعش بومی است، تصمیمش برخاسته از داخل است. راهبردش نه وابسته به لابی‌ها که زاییده شناخت ظرفیت‌های خودی است. اگر آمریکایی‌ها هنوز از «مهار ایران» حرف می‌زنند، برای این نیست که ما قوی‌ترینیم؛ برای این است که ما خودساخته‌ترینیم. هیچ چیز برای قدرت‌های استکباری، خطرناک‌تر از ملتی نیست که روی پای خودش ایستاده باشد.
در منظومه فکری رهبر انقلاب، استقلال نه صرفا یک شعار یا اصل قانون اساسی، بلکه یک «عمق استراتژیک معنوی» است. ایشان بارها بر این نکته تاکید کرده‌اند که «استقلال، یعنی تصمیم‌گیری براساس منافع ملی، نه براساس اراده دیگران.» امروز، ایران یکی از معدود کشورهایی در جهان است که بدون حضور در باشگاه‌های پرهزینه نظام جهانی، خود را با اعتمادبه‌نفس اداره می‌کند. بدون هیچگونه ترس یا تعارف.
اعتمادبه‌نفس جمعی ما، ثروتی است که با طلا خریدنی نیست. از دل تاریخ و فرهنگ‌مان جوشیده. از عاشورا، از قیام سربداران، از نهضت مشروطه، از انقلاب اسلامی. امروز، همین روح خودباوری است که موشک نقطه‌زن می‌سازد، نخبگان را در ایران نگه می‌دارد، اقتصاد مقاومتی را از یک ایده به یک راهبرد بدل می‌سازد.
در حمله ۲۳ خرداد، ایران به جهان نشان داد که می‌توان هم مورد حمله قرار گرفت، هم محکم ایستاد. می‌توان پاسخ داد، اما با منطق. می‌توان آسیب دید اما زانو نزد. این همان الگوی جدید قدرت است که نه در واشنگتن، نه در بروکسل، نه در تل‌آویو، هیچ‌کس برایش تئوری ندارد. ولی ایران دارد.
اراده قوی ملت ایران، یعنی تبلور عزم ملتی که حاضر است سختی را بپذیرد، اما نابرابری را نه. محدودیت را تحمل کند، اما تحقیر را هرگز. دشمن بارها سعی کرده ما را در تنگنا بگذارد اما این ملت نشان داده هر تنگنایی را به فرصت بدل می‌کند. تحریم را به تقویت توان داخلی، فشار رسانه‌ای را به هوشیاری روایت‌گرانه، تهدید نظامی را به اقتدار بازدارنده. این، دقیقا همان چیزی است که امروز نسل جوان باید بازشناسی کند. ایران قوی، «جغرافیا» نیست؛ اراده است. سرزمین نیست، بینش است. ما وارثان این بینش‌ایم. بینشی که می‌گوید اگر خودت را باور کنی، هیچ قدرتی در جهان نمی‌تواند تو را حذف کند.