الف) یکی از مهم‌ترین اولویت‌ها نسبت به پیام، تبیین ضابطه‌مند و به دور از هیاهوی سطر به سطر آن است. باید متن پیام در محیط‌های حوزوی یا رسانه‌های تخصصی حوزه اندیشه و علم جزئی و با نگاه موشکافانه مورد تبیین قرار گیرد و پس از تحلیل و شناخت اجزای تشکیل‌دهنده آن نسبت به طراحی اقدامات اجرایی برای تحقق آن مبادرت شود.
ب) برگزاری همایش، فراخوان مقاله، تشکیل حلقه‌های فکری، انتشار کتاب و مواردی از این دست قطعا در راه شناخت بیشتر پیام کمک‌کننده است، اما مراقبت از برخورد شکلی و تزیینی با این رویداد مهم که در نهایت به هیچ خروجی عملیاتی منجر نشود، آسیب بزرگی است.
ج) یکی از محورهای مهمی که نباید مغفول واقع شود، زمینه و زمانه صدور این پیام است. هر چند که در محتوای این پیام، مقام رهبری به علل نگارش و صدور این پیام پرداخته‌اند، لکن مقوله واجب‌تر آن است که پاسخ به پرسش‌هایی همچون چرایی صدور پیام در شرایط امروز ایران و جهان و نسبت صدور آن با وضعیت فعلی حوزه‌های علمیه توسط نخبگان و فضلای حوزه مورد مداقه و بازبینی قرار گیرد.
د) برخی افراد به دنبال آن هستند که با طرح یک‌سری حواشی و موضوعات سیاسی سعی کنند، آن‌طور که باید واقعیت‌های پیام را مدنظر قرار ندهند و به‌نوعی با طرح موضوعات بی‌اساس توجهات را از اصل این اتفاق دور کنند. مضامین بلند این نوشته تاریخی نباید با اغراض سیاسی و حاشیه‌سازی‌های بی‌اساس کم‌رنگ و از جریان توجه دور انگاشته شود.
ه) رهبر انقلاب در سال‌های گذشته به‌عناوین‌مختلف پیرامون حوزه صحبت‌هایی کرده‌اند. دیدار با طلاب، فضلا و اندیشمندان حوزوی هم جزو  برنامه‌های ثابت ایشان در طول سال‌های گذشته بوده است. اینها همه غیر از پیام‌های کتبی و شفاهی است که ایشان داشته‌اند. برای درک عمیق‌تر و شناخت بیشتر بخش‌های مختلف این پیام باید بیانات قبلی نیز دسته‌بندی، تلخیص و مورد توجه قرار گیرد تا این منظومه فکری به‌صورت همه‌جانبه تبیین شود.
در نهایت اینکه برای آنکه این پیام به بهترین نحو در لایه‌های مختلف حوزه‌های علمیه کشور جریان پیدا کند، نیاز به عقلانیت واقعی، برنامه‌ریزی دقیق و انسجام اجرایی دارد. باید برای تبیین و استخراج خروجی‌های آن زمان‌بندی مشخص داشت و طبعا افراد مشخص نیز مسئولیت کار را بر عهده گیرند. این دست‌نوشته مفصل و پرنکته، چراغ راه حرکت حوزه‌های علمیه به‌سوی ساخت تمدن نوین اسلامی است.