آگاه: ازاین‌رو طی این دو سال، حتی کسانی که کمترین علاقه‌ای به خاورمیانه داشته‌اند، در برابر ویرانی غزه تسلیم احساس شدند. هیچ تحلیلی نمی‌تواند کشتار کودکان و غیرنظامیان را پنهان کند؛ چنان‌که نورمن چامسکی می‌گوید: «تبلیغات، خلاصه مدرنِ خشونتِ تنبیهی است.» اما حالا همان میزبان رسانه‌ای، در رویارویی تازه با ایران، تلاش می‌کند نقش مظلوم بپوشد. تصویری از خراش‌های نمادین و شکنندگی به دست خودش ساخته تا روایت «حمله بی‌رحمانه ایران» را برجسته کند. ادوارد برنیز می‌نویسد: «دست‌کاری هوشمندانه افکار عمومی، هنر مدیریت آگاهانه افکار است.»
هانا آرنت هشدار داده است: «وقتی حقیقت تبدیل به کالایی کمیاب می‌شود، دروغ بزرگ‌ترین سلاح است.» والتر لیپمن نیز تاکید می‌کند: «رسانه‌ها نه‌تنها خبر را پوشش می‌دهند، بلکه خود خبر را خلق و افکار عمومی را جهت می‌دهند.»
اینجاست که «لطف خدا» آشکار می‌شود: جلادی که دو سال ظلم کرده، نمی‌تواند با مظلوم‌نمایی دروغین برچسب «بی‌گناهی» به خود بچسباند. این خودبه‌خودی به نفع ایران تمام می‌شود و نشان می‌دهد بازی روایت را هیچ‌کس بهتر از کشوری که حریف را وادار به عکس‌العمل می‌کند، نمی‌داند. اکنون وقت آن است که از این فرصت خدادادی بهره ببریم:
۱. روایت همدلانه با مردم مظلوم غزه را پررنگ‌تر کنیم و نشان دهیم حامی واقعی حقوق‌بشر کجاست. 
۲. با انتشار محتواهای تصویری مستند و باکیفیت نقطه مقابل مظلوم‌نمایی ساختگی را رقم بزنیم. 
۳. سفیران رسانه‌ای در شبکه‌های جهانی بسازیم که صدای منصفانه و متعهد ایران را به گوش افکار عمومی برسانند. 
لطف رسانه‌ای یعنی بدل‌کردن واژه مظلومیت در دهان ظالم، به سکوی پرتاب روایت اصیل ایران. حالا زمان گام برداشتن بر موج این فرصت طلایی است.