آگاه: دیگر دست‌اندازی دشمن خون‌خوار به سرزمین‌مان برای‌مان عینیت پیدا کرده و فداکاری نیروهای مسلح، اتحاد ملی، انسجام بین قوا و ایستادگی در برابر هجمه‌ سرزمینی را به چشم دیدیم.
حالا که طبقات و سلایق مختلف تا این حد با مفهوم دفاع آشنا شده‌اند و با گوشت و پوست‌شان آن را درک کرده‌اند، چه باید کرد؟ از چه مسیری باید وارد شد تا مفهوم وطن و سرزمین بیش از پیش استحکام یابد؟ در این زمینه ذکر چند نکته حائز اهمیت است:
نخست، جنگ ۱۲ روزه نیاز به یک پیوست فرهنگی و اجتماعی دارد. باید برای تمام بخش‌ها و ارکان آن پروژه تعریف کرد و به نهادهای بالادستی پیشنهاد داد.
دوم، انتقال این تجربه به نسل‌های تازه، نیازمند روش‌های نو است. کافی نیست که خاطرات بازگو شود؛ باید از پرسشگری بنیادین، منابع متنوع، آموزش اخلاق و حقوق جنگ، پروژه‌های عملی، شبیه‌سازی و فناوری‌های تعاملی بهره برد. خانواده‌ها، مربیان، رسانه‌ها و هنر همگی باید در این فرآیند فعال باشند. 
تنها با این ترکیب می‌توان فهمی مفهومی و پایدار ایجاد کرد که نسل امروز را از شنونده به تحلیلگر و از مخاطب به کنشگر تبدیل کند. اگر نسل دیروز با دست‌های پرکار سنگر ساخت، نسل امروز با ذهن‌های چابک و ابزارهای دیجیتال سنگرهای سایبری و روایتی می‌سازد.
سوم، برای نسل‌های پیشین، تجربه جنگ به معنای حضور در جبهه به سبک سنتی یا دریافت اخبار محدود از رسانه‌های رسمی و روزنامه‌ها بود. 
اما جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل نخستین بار بود که همزمان در عرصه‌  نظامی و همچنین مجازی جریان یافت. نوجوان و جوان امروز، نه صرفا شنونده روایت‌های دولتی، بلکه مخاطب تصاویر خام، ویدیوهای زنده و تحلیل‌های لحظه‌ای است. به این ترتیب، جنگ به یک تجربه دیجیتالی مشترک بدل شد که میلیون‌ها کاربر در سراسر جهان آن را همزمان 
لمس کردند. 
چهارم، دو دفاع مهم و تاریخ‌ساز با حضور حداکثری مردم در جمهوری اسلامی رخ داده است که نقش حضور آحاد مردمی در آن بی‌بدیل بوده است. باید با بررسی کامل دو اتفاق، نقاط مشترک و افتراق آن را برگزید و بر اساس همان نقاط استخراج شده به تولید نظریه، طراحی چارچوب و ارائه‌ راهکار برای استفاده بهتر از ظرفیت‌های مردمی 
پرداخت.