آگاه: دفاع مقدس هشت‌ساله، استخوان‌بندی هویت انقلابی ملت ایران شد. نسلی از جوانان با دست‌های خالی اما دل‌های آکنده از ایمان، در برابر ارتشی تا دندان مسلح ایستادند. کوچه‌ها و روستاها از جوانان خالی شد تا سنگرها پر شود. مادران، پسران خود را با کفن سفید بدرقه کردند و تاریخ ایران شاهد شد که چگونه ملتی می‌تواند در دل آتش، فولاد شود.
امروز هم، با فاصله چهار دهه باردیگر ملت ایران در برابر حملات دشمن ایستاد؛ ولی این‌بار نه در جبهه‌های خاکی جنوب و غرب، بلکه در میدان موشک‌ها، پهپادها و نبردهای سایبری. اگر آن روز، خرمشهر و آبادان و دزفول خط مقدم بودند، امروز آسمان تل‌آویو، حیفا و بندر اشدود به خط مقدم بدل شدند. دشمن، دوباره با همه توان آمد و دوباره با دیوار مقاومت مواجه شد.
وجه مشترک این دو دفاع روشن است، ایمان! آنچه بسیجی نوجوان دهه شصت را در جبهه ماندگار کرد، همان چیزی است که جوان امروز را پای موشک و کیبورد نگه داشته است. ایمان، موتور پایداری است؛ تکنولوژی فقط ابزار است. دشمنان می‌پنداشتند گذر زمان، نسل‌ها را بی‌تفاوت می‌کند، اما «جنگ ۱۲روزه» اخیر نشان داد همان روح و همان آتش هنوز زنده است. اما تفاوت نیز آشکار است. دفاع هشت‌ساله، دفاعی فرسایشی بود؛ جنگی طولانی که هر روزش امتحانی تازه می‌آورد. در مقابل، جنگ ۱۲ روزه نمونه‌ای فشرده و برق‌آسا بود. سرعت در آن به‌اندازه قدرت اهمیت داشت. این‌بار ابزارها تغییر کرده‌اند، آن روز آرپی‌جی و مین و کلاشینکف، امروز موشک‌های نقطه‌زن، پهپادهای انتحاری و جنگ رسانه‌ای. اما ماهیت یکی است آن هم ایستادگی ملتی که نمی‌خواهد زانو بزند.
خرمشهر آزاد شد چون پشت آن ملتی ایستاد که مرگ را بر ذلت ترجیح می‌داد. ۱۲ روز اخیر هم دشمن را غافلگیر کرد، چون ملتی نشان داد که هنوز آماده است هزینه بدهد. اگر در سال ۶۱، آزادسازی خرمشهر لرزه بر پیکر صدام انداخت، در سال ۱۴۰۴، ۱۲ روز دفاع مقدس لرزه بر اتاق‌های فرماندهی تل‌آویو انداخت. تاریخ به ما می‌گوید دشمن، هرگز با شکست‌های پی‌درپی دست از کینه نمی‌کشد؛ اما همین تاریخ هم گواهی می‌دهد که ملت ایران از هر نبردی سربلندتر بیرون آمده است.
شباهت دیگر حضور پررنگ مردم است. دفاع مقدس هشت‌ساله، نه‌تنها پروژه ارتش و سپاه، بلکه پروژه ملت بود. از نان و دوخت لباس گرفته تا حضور مستقیم جوانان در خط مقدم. امروز هم دفاع ۱۲ روزه محصول همبستگی عمومی است؛ خانواده‌هایی که فرزندان‌شان را بدرقه می‌کنند، متخصصانی که توان موشکی و سایبری را ارتقا داده‌اند و مردمی که پشت روایت جنگ ایستادند. دفاع هرگز تنها کار نظامیان نبوده؛ همیشه ملتی پشت آن بوده است.
اما آنچه باید از دل این مقایسه بیرون کشید، فقط نوستالژی نیست. مسئله امروز انتقال این ذخیره هویتی به نسل تازه است. نسلی که نه صدای آژیر قرمز را شنیده و نه در کوچه‌های تاریک دزفول زیر موشک خوابیده، بلکه در جهان پرنور گوشی‌های هوشمند زیست می‌کند. برای این نسل، جنگ ۱۲ روزه فرصتی تازه است، تجربه‌ای کوتاه اما زنده که نشان می‌دهد مقاومت هنوز معنا دارد. این نسل باید بفهمد که «دفاع مقدس» یک فصل تاریخی بسته نیست، بلکه کتابی باز است که هر صفحه‌اش به نام یک نسل نوشته می‌شود.
از خرمشهر تا تهران، از جبهه‌های خونین جنوب تا پهپادهای پرسه‌زن در آسمان فلسطین اشغالی، یک خط ممتد وجود دارد؛ خطی که نامش «مقاومت» است. دشمن می‌تواند ابزارش را تغییر دهد، می‌تواند متحدانش را عوض کند، می‌تواند با جنگ روانی امید را نشانه بگیرد، اما آنچه را نمی‌تواند از ملت ایران بگیرد، همان چیزی است که صدام هم نتوانست، ایمان به پیروزی!
دفاع ۱۲ روزه یادآور این حقیقت است که هرچند جنگ‌ها کوتاه‌تر شده، اما معناهایشان بلندتر گشته و ماندگارتر. اگر خرمشهر تا امروز زنده است، ۱۲ روزه نیز در حافظه ملت خواهد ماند؛ به‌عنوان سندی که نشان می‌دهد مقاومت فصل مشترک نسل‌هاست. این پیام ملت ایران است برای همه ملت‌ها. چه در هشت سال پرخون دیروز و چه در ۱۲ روز پرهیاهوی امروز، انسان ایرانی به دنیا فهمانده که ایستادگی، میراثی فراموش‌نشدنی است. این میراث نه در کتاب‌های تاریخ خاک می‌خورد و نه در آرشیوها محبوس می‌شود؛ بلکه هر بار که دشمن گام به پیش می‌گذارد، دوباره زنده می‌شود. این بار هم تاریخ گواهی داد که ایران، همچنان ایستاده است.