آگاه: اتفاق تلخی که آه از نهاد هر ایرانی و هر فرد دوستدار محیط‌زیست بلند می‌کند. برخی درباره تعداد روزهایی که از شروع حریق می‌گذرد دچار اختلاف شده‌اند و برخی دشمنان و معاندان هم در این میان مشغول ماهیگیری از آب گل‌آلود هستند. هدف آنها هم مشخص است؛ تشویش اذهان عمومی. اینکه فلان دهیار بازداشت شد یا فلان نهاد کم‌کاری کرد و اخباری از این دست... اما الان تنها امر مهم مهار آتشی است که در ارتفاعات و زیر لاشبرگ‌ها مخفی شده و با کوچک‌ترین نسیمی دوباره شعله‌ور می‌شود.
در دو هفته گذشته نیروهای محلی و بومی با تمام توان به میدان آمدند تا شاید بتوانند جلوی گسترش آتش را گرفته و حتی آن را مهار کنند، البته هر از گاهی هم آتش خاموش شد اما دوباره جان گرفت تا دامن طبیعت را خاکستر کند. حالا هم در چند روز اخیر مسئولان دولتی و سازمان‌های امدادی از شهرهای مختلف و حتی یکی، دو کشور همسایه به میدان آمده‌اند تا بتوانند این غائله را به پایان برسانند. 
این حریق هم با تمام خسارت‌های سنگین و دردآور خاموش خواهد شد اما پرسش طرفداران و کارشناسان محیط زیست این است که قرار است چند بار از یک سوراخ گزیده شویم؟ وقتی شرایط خشکسالی در کشور حکم‌فرماست و همه می‌دانند که کوچک‌ترین جرقه می‌تواند خرمنی را به آتش بکشد چرا از قبل برای حفاظت از سرمایه‌های طبیعی که شکل گرفتن آنها میلیون‌ها سال زمان برده است، اقدام جدی نمی‌شود؟ کمبود تجهیزات لازم برای خاموش کردن حریق در عرصه‌های جنگلی همیشه سوژه اصلی بوده است. جنگل‌های زاگرس در این میان بیشترین خسارت‌ها را متحمل شده‌اند. حالا هم نوبت به جنگل‌های هیرکانی در شمال کشور است. هر بار نیز با تاسف اعلام می‌شود که به دلیل نبود تجهیزات مناسب مثل بالگردها یا هواپیماهای مخصوص اطفای حریق، سرمایه بزرگی از دست رفت.  از سوی دیگر در این شرایط برخی اخبار مبنی بر احتمال دست داشتن سودجویان و جنگل‌خواران برای آتش‌افروزی و عقب نشاندن محدوده‌های جنگلی مطرح شده که ضروری است، نهادهای قضایی بعد از اطفای کامل به میدان آمده و در صورت مستدل شدن این ماجرا، متهمان احتمالی را به اشد مجازات محکوم کنند.  و البته مردم هم همچنان باید دعا کنند تا در کشور باران ببارد و آتش خاموش شود؛ بعد هم بادی بوزد و خاکستر روی شهرها سبک شود وگرنه با اقدامات ما که کار به نتیجه مثبتی نخواهد رسید.