آگاه: تجربه سال‌های اخیر نشان داده است که زیرساخت‌های دیجیتال، داده‌های شهروندان، شبکه‌های ارتباطی و حتی تلفن‌های همراه مقامات عالی‌رتبه، به خطوط مقدم جنگ تبدیل شده‌اند. افشای اطلاعات، عملیات نفوذ، دستکاری افکار عمومی و ایجاد اختلال در خدمات حیاتی، ابزارهایی هستند که دشمنان، به‌ویژه رژیم صهیونیستی، سال‌هاست به‌صورت سازمان‌یافته از آنها بهره می‌برند. از جاسوسی گسترده سایبری گرفته تا استفاده از بدافزارها و ابزارهای شنود پیشرفته، این رژیم نشان داده که فناوری برایش نه فقط ابزار پیشرفت، بلکه سلاحی برای سلطه و بی‌ثبات‌سازی است.
در مقابل، ظهور و فعالیت گروه‌های مقاومت سایبری نظیر گروه حنظله را باید نشانه‌ای از تغییر موازنه در این میدان دانست. اقداماتی که به این گروه نسبت داده می‌شود ـ از نفوذ به سامانه‌ها تا دستیابی به داده‌های حساس، فارغ از جزئیات فنی، یک پیام روشن دارد: انحصار قدرت سایبری شکسته‌شدنی است. طرح موضوع هک تلفن همراه مسئول دفتر نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی و انتشار اخباری درباره دستیابی به اطلاعات مهم، حتی اگر با احتیاط رسانه‌ای و امنیتی بررسی شود، نشان‌دهنده ساختارهایی است که سال‌ها خود را نفوذناپذیر معرفی می‌کردند. همین امر، ارزش بازدارندگی سایبری را بیش از پیش برجسته می‌کند.
اما نکته اساسی آن است که تاب‌آوری سایبری تنها به معنای داشتن هکرهای توانمند یا ابزارهای نفوذ نیست. تاب‌آوری، مفهومی چندلایه است که از آموزش عمومی و سواد رسانه‌ای آغاز می‌شود و تا ایمن‌سازی زیرساخت‌ها، مدیریت داده، حفاظت از حریم خصوصی و هماهنگی نهادی ادامه می‌یابد. جامعه‌ای که در برابر شایعات، عملیات روانی و دستکاری اطلاعات مقاوم نباشد، حتی با قوی‌ترین دیوارهای آتش نیز آسیب‌پذیر خواهد بود. از سوی دیگر، نباید فراموش کرد که رژیم صهیونیستی بارها متهم به سوءاستفاده از فناوری‌های نوین برای جاسوسی از خبرنگاران، فعالان سیاسی و حتی مقامات کشورهای مختلف شده است. پرونده‌هایی مانند استفاده از نرم‌افزارهای جاسوسی و نفوذ به تلفن‌های همراه، صرف‌نظر از مصادیق دقیق، یک واقعیت را عیان می‌کند: میدان سایبری، میدان اخلاق‌زدایی قدرت‌های سلطه‌گر است. در چنین فضایی، نداشتن توان متقابل، به‌معنای پذیرش آسیب‌پذیری دائمی است. برای ایران‌مان، به‌عنوان کشوری که همواره در معرض جنگ ترکیبی قرار داشته، سرمایه‌گذاری هدفمند در امنیت سایبری، حمایت از نیروهای متخصص و پیوند میان بخش‌های دفاعی، رسانه‌ای و فناورانه، امری حیاتی است. جنگ آینده، شاید صدای انفجار نداشته باشد، اما آثارش می‌تواند عمیق‌تر و ماندگارتر باشد. امروز، امنیت ملی از کابل‌های فیبر نوری، سرورها و حتی گوشی‌های هوشمند عبور می‌کند و هر کشوری که این واقعیت را دیر بپذیرد، بهای سنگینی خواهد پرداخت.