آگاه: سومین شهیدمان سربازی بود روستازاده که به خدمت سربازی رفته بود به «زندان اوین» و در یورش صهاینه به زندان برای تاراندن جاسوسان، زخمی شد و ده روز جانبازی کرد تا جانش به لبِ شربت شهادت رسید و آن‌ را لاجرعه سرکشید و رفت و رسید به قافله اصحاب آخرالزمانی سیدالشهدا علیه السلام. «امیر حسین» را شب تاسوعا تشییع کردیم و شب تاسوعا، نوبتِ خواندن از جانبازیِ ابالفضل و ابالفضلی‌هاست و در شگفتم که شهادتِ جانبازِ جوانِ جنگ تحمیلی، درست مصادف شد با شبی که «ماه» به روایت «آه» کامل می‌شود!  یعنی که کار خدا حساب و کتاب دارد و خدا کارش را با نشان دادن نشانه‌ها و علامت‌ها کامل می‌کند. آن‌سان که فرمود: «وَ عَلَامَاتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُونَ».(۱)
بماند که دل‌مان خون شد، وقتی پیش پای تابوتش قربانی کردند و رفیقم گفت «لابد حسرتِ مادرش بوده که نیت کرده بود وقتی جوانش به سلامتی از خدمت برگشت، پیش پایش قربانی کند و حالا آن مادر ماند و آن داغ که تا ابد تسلی نمی‌یابد و این قربانی که قسمت شهادتش شد...» و وقتی درِ تابوت را که با پرچم زینت شده بود را باز کردند، نسیم خنکی وزید و در تمام لحظه‌های تلقین تا چیدن آخرین لحد ماند که رحمت و خنکای بهشت را یاد ما ماندگان بیاورد و خاک را بر شهید جانبازِ جوان، راحت کند...
عصرش «آرمان» زنگ زد و قرار گذاشت هم را ببینیم. پر از سوال و معادله‌های بی‌جواب بود. مانده بود در کار جنگی که در تهران، با بمبی اسرائیلی، جان جوانی روستازاده در حومه خوی را گرفته بود و هم نگران بود از نیت شوم اربابان صهیونیست که قصد جان «آقا» را کرده‌اند.
این‌روزها، «روایت انسان» خیلی به کارم می‌آید و هی برمی‌گردم و دوره‌هایش را مرور می‌کنم. قضا را روز قبل تشییع، سخنرانی آقای نخعی را گوش داده بودم با موضوع «مسئله «ترور ولیّ خدا» و تهدید، یک عملیات قدیمی است...» و آموخته‌هایم را با او به اشتراک گذاشتم و صحنه نبرد هشت هزار و پانصد ساله حق و باطل را برایش ترسیم کردم و فهمیدیم که در جنگ حق و باطل، عنصر زمان و عنصر مکان، هیچ محلی از اِعراب ندارند و اهل حق و خبیثان باطل، برای رویاروئی معطلِ زمان و مکان نمی‌شوند و گاهی نبرد در دل آتش نمرود است و گاهی در وسط دریای شکافته به معجزه عصای موسی و گاهی در وادی طف که حبیب از کوفه و اَسلم از آذربایجان، سپرِ بلا شدند به جان امامی از اهالی حجاز که در صحرای خالی از سکنه‌ای به نام کربلا جلوی سپاه شام می‌جنگید...
و مرور کردیم تهدیداتی را که اصحاب شیطان، به جان اولیای خدا در طول تاریخ وارد کرده‌اند و در همه‌شان ناکام مانده‌اند؛ چون یاران با «ولی خدا» پی‌مان خون بستند و مثال‌ها یادمان آمد از ماجرای ترور پیامبر در لیله‌المبیت و پی‌مان خونی که امیرالمومنین با مرادش بست و ماجرای تهدید نوح و ابراهیم و موسی به قتل که همه ناکام ماندند. و فکر کردم، خدا دارد دوباره این تابلوهای زیبای تاریخی را بازآفرینی می‌کند برای مردم آخرالزمان. لابد کار دارد باهامان که دارد تاریخ را دوباره و این‌بار با ما مرور می‌کند...
پی نوشت: 
 [۱] سوره مبارکه نحل. آیه ۱۶ (هم‌چنین علائم مختلفی که شب‌رُوان نیز با ستارگان بتوانند به راه‌شان ادامه بدهند.)
حسین شرفخانلو 
دوشنبه، ۱۶تیر، ۱۴۰۴