آگاه: امیر فتحی - آگاه سیاسی: در بسیاری از منازعات سیاسی، بازیگران خارجی متخاصم تلاش می‌کنند از ناآرامی‌های داخلی کشورها به‌عنوان اهرم فشار استفاده کنند. این رویکرد معمولا نه از سر دلسوزی برای مردم، بلکه در چارچوب منافع ژئوپلیتیکی دنبال می‌شود. الگوهای رایج این رفتار عبارتند از:
۱ -چارچوب‌سازی رسانه‌ای: (Framing) رسانه‌های وابسته یا همسو با دولت‌های متخاصم، رویدادهای پراکنده را در قالب‌هایی مانند: «قیام سراسری»، «فروپاشی قریب‌الوقوع» «نمایندگی کل جامعه» بازنمایی می‌کنند تا ادراک عمومی داخلی و خارجی را تحت تاثیر قرار دهند.
۲ -بزرگ‌نمایی و گزینش خبری: تمرکز بر تصاویر خشونت‌آمیز یا احساسی، حذف یا کم‌رنگ‌کردن صداهای مخالف اغتشاش، استفاده از منابع نامشخص یا شبکه‌های اجتماعی به‌جای گزارش میدانی؛ هدف این روش ایجاد حس فراگیری و اجتناب‌ناپذیری بحران است.
۳ -مشروعیت‌سازی خارجی: برخی مقامات یا نهادهای خارجی با اظهارنظرهای سیاسی ناآرامی‌ها را «حق طبیعی» جلوه می‌دهند یا به‌صورت غیرمستقیم از تداوم آن حمایت لفظی می‌کنند. این اظهارات بیشتر مصرف رسانه‌ای و فشار دیپلماتیک دارد تا حل مسئله.
۴ -جنگ شناختی و روانی: در این سطح، هدف تغییر محاسبات ذهنی جامعه است. القای ناکارآمدی کامل، حاکمیت دوقطبی‌سازی شدید جامعه و تضعیف اعتماد عمومی. این اقدامات معمولا بخشی از جنگ ترکیبی هستند، نه واکنشی خودجوش.
۵- سابقه تاریخی: چنین الگوهایی محدود به ایران نیست و در کشورهای مختلف (از اروپای شرقی تا خاورمیانه و آمریکای لاتین) دیده شده است؛ نتایج اغلب شامل:
الف) بی‌ثباتی طولانی‌مدت
ب) آسیب به معیشت مردم
ج) افزایش مداخله خارجی بوده است.
تشویق یا حمایت دشمن از اغتشاشات عموما ابزاری سیاسی و رسانه‌ای برای تضعیف ثبات داخلی و افزایش فشار خارجی است، نه حرکتی در راستای منافع مردم. شناخت این الگوها به جامعه کمک می‌کند تا میان مطالبات واقعی و بهره‌برداری سیاسی خارجی تمایز قائل شود.