آگاه: با همه تلخی‌ها و زهرکامی‌ها و مرارت‌ها، یکی از اتفاقات خوبی که این روزها افتاده تمرکز فوق‌العاده صداوسیماست بر روی مفهوم «ایرانی‌گری و ملیت» و برجسته کردن عناصر و اسطوره‌های ملی و میل وطن‌دوستی و ایران‌گرایی و وحدت ملی. انگار متوجه شده‌اند که دال مرکزی ایران می‌تواند ما را به انسجام گفتمانی برساند و از تزلزل گفتمانی به دور دارد. فردوسی و شاهنامه در طول تاریخ همین کارکرد را داشته‌اند. هرگاه ایرانیان از جانب مهاجمان بیگانه در معرض خطری قرار گرفته‌اند، دست به دامان فردوسی و شاهنامه شده‌اند تا احساسات وطن‌دوستی و وطن‌گرایی را در آنها تقویت کند. شاهنامه به وطن‌پرستی افراطی یا به تعبیر امروزی‌ها شوونیسم نمی‌گراید اما حس خوب ایرانی بودن را در نهاد ما تقویت می‌کند. خوب است زعمای قوم به این نکته‌ها توجه داشته باشند و نشانه‌های شاهنامه را از سطح شهر پاک نکنند، بلکه هنرمندان را ترغیب کنند که به این سرمایه معنوی بیشتر بپردازند. امیدوارم سایه شوم جنگ زودتر از سر وطنم، پاره‌جگرم، دور شود و ما در تعامل عزتمندانه و خردمندانه با جهان زمینه آبادانی کشور را فراهم کنیم.