آگاه: حمله اخیر آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، ضمن روشن‌کردن چالش‌های جنگ، پرسش‌های جدی درباره مفهوم واقعی صلح و شرایط آن را نیز مطرح کرده است. لذا باید مرزبندی روشن و روشنی بین صلح عادلانه و تحریف‌شده ترسیم کنیم و راهکارهایی برای آمادگی همزمان در جنگ و صلح ارائه دهیم.
ایران ملتی است که تاریخ خود را با مقاومت و ایستادگی بنا کرده است. جنگ و دفاع از خاک و کیان برای ما نه‌تنها وظیفه‌ای نظامی بلکه یک تکلیف اخلاقی و ملی است. ازاین‌رو ما از جنگ نمی‌ترسیم. هر زمان که دشمن به مرزهای ما نزدیک شده، مردمان این سرزمین با وحدت، شجاعت و ایستادگی پاسخ داده‌اند. این روحیه مقاومتی، ستون فقرات امنیت و استقلال ایران بوده است اما همزمان، ایران به صلح نیز باور دارد؛ صلحی که بر اساس عدالت، احترام متقابل و حفظ عزت ملی استوار باشد. صلحی که به‌جای عقب‌نشینی و سازش یک‌طرفه، محصول مقاومت هوشمندانه و دیپلماسی مقتدرانه باشد. بنابراین نه جنگ افروزی در دستور کار ماست و نه پذیرش صلح تحمیلی و تحریف‌شده که هدف آن تضعیف کشور و از دست رفتن دستاوردهای ملی باشد.
تجربه حمله اخیر و واکنش‌های جهانی نشان داد که دشمن همواره در پی تحریف مفهوم صلح است؛ تحریفی که در قالب رسانه‌ها، تبلیغات روانی و فشارهای سیاسی شکل می‌گیرد تا فضای مقاومت را تخریب کند و مردم را نسبت به ارزش مقاومت دلسرد سازد. این تحریف‌ها گاه به گونه‌ای ارائه می‌شود که جنگ را عامل ویرانی و صلح را راه‌حل ساده و فوری می‌دانند؛ در حالی که واقعیت فراتر از این است.
ما باید با مهارت و هوشمندی این تحریف‌ها را بشناسیم و در برابر آنها بایستیم. آمادگی برای صلح باید با حفظ اقتدار ملی همراه باشد و نباید بهانه‌ای برای عقب‌نشینی یا کوتاه آمدن در برابر دشمن شود. درواقع مهارت جنگ و مهار دشمن یعنی همین توانایی حفظ تعادل میان مقاومت قاطع و انعطاف دیپلماتیک، یعنی آگاهی از موقعیت واقعی و تصمیم‌گیری بر اساس مصالح بلندمدت کشور. در واقع صلح واقعی تنها زمانی دست یافتنی است که از دل مقاومت و حفظ منافع ملی بیرون بیاید؛ صلحی که نه تنها جنگ را پایان دهد بلکه زمینه‌ساز توسعه و امنیت پایدار باشد. صلحی که عزت ملت را حفظ کند و اجازه ندهد نفوذ بیگانه یا تحمیل شرایط ناعادلانه، استقلال کشور را به خطر اندازد.
به‌عبارت دیگر، ما باید صلح را یک هدف ارزشمند بدانیم اما در عین حال از جنگ نیز نترسیم؛ چون پشتوانه صلح، مقاومت و آمادگی دفاعی است. هرگونه عقب‌نشینی یا پذیرش شرایط نامطلوب، نه‌تنها صلح نیست، بلکه زمینه‌ساز بحران‌های تازه و جنگ‌های طولانی‌تر خواهد بود. برای حفظ این تعادل حساس، همه ایرانیان باید درک کنند که صلح و جنگ دو روی یک سکه‌اند و هر دو نیازمند مهارت، آگاهی و همبستگی ملی هستند. این وظیفه نه فقط بر دوش دولت و نهادهای نظامی، بلکه بر عهده تک‌تک مردم است که با حضور فعال و هوشمندانه خود، از خطوط مقاومت و منافع کشور دفاع کنند. اکنون مسیر پیش روی ما روشن است. ما از جنگ نمی‌ترسیم، چون دفاع از خاک و عزت روح ماست اما از تحریف صلح و خدشه‌دار شدن استقلال ملی نیز هراس داریم. مهارت ما در مهار یعنی حفظ این تعادل ظریف و حرکت هوشمندانه در مسیر عزت و امنیت واقعی.