آگاه: یکی از این آثار فیلم سینمایی «حاجی واشنگتن» است که در سال ۱۳۶۱ ساخته شده و داستان زندگی نخستین سفیر ایران در آمریکا را روایت می‌کند. این فیلم بنا به داستانش باید در آمریکا ساخته می‌شد، اما به دلیل مشکلات موجود در آن زمان در ایتالیا تولید شد که گروه سازنده در آن مقطع با مشکلات متعددی مواجه شدند. موزه سینما، به بهانه تولد علی حاتمی، سندی مکتوب را که به قلم این کارگردان نوشته شده، منتشر کرده؛ سندی که مربوط به آخرین روز فیلم‌برداری «حاجی واشنگتن» در تاریخ ۱۸ آبان ۱۳۶۰ است. در گوشه‌ای از این دست‌نوشته حاتمی با خودکار قرمز و خیلی کوچک نوشته شده: «حاجی رم» که به نام اولیه فیلم و تغییر آن اشاره دارد. حاتمی در این دست‌نوشته که در اختیار موزه سینما است، با عنوان «پایان دردناک و زودگذر که باید فراموش شود» نوشته است: «دیروز ۱۸ آبان ۱۳۶۰ همزمان با ۹ نوامبر ۱۹۸۱ بدون اینکه با خبر باشیم، آخرین روز فیلم‌برداری بود (بعداً فهمیدیم). در شب قبل از آخرین پلان فیلم، کارگردان جوانم به‌عللی ناراحت بود. اصولاً روزهای آخر، به طور کامل وضع روحی درست‌وحسابی نداشتیم، هیچ‌کدام مخصوصاً کارگردان جوان. کارگردان پس از درگیری با مدیران تهیه و گرفتاری چک و مسائل مالی در پایین پله‌های بهشت و روبه‌روی ساختمان‌های بلند واشنگتن، سراغم آمد و به فحشم کشید. لحظه اول، شوخی پنداشتم ولی لحظه بعد جدی بودن قضایا را از ادامه گفتار کارگردان فهمیدم. برافروخته گفت که فیلم را به میل من ساخته؟ من هر لحظه برایش مزاحمت فراهم می‌کنم و اصولاً کادر از من ناراضی و اصلاً فیلمش را خراب کرده‌ام. از طرف من فقط یک جمله ردوبدل شد (حق زحمتم را دادید) کارگردان گفت حق زحمتم را دادی. پلان آخر گرفته شد، از درون داغون شده بودم و سراغ کادر ایرانی که فقط سه نفر بودند، رفتم. ناراحتی آنها را پرسیدم که جواب جز انکار چیزی نبود، به‌هرحال آن‌قدر ناراحت شدم که با فریادهای داخل ماشین آلفردو و ناراحتی چند روز بعد با خودم فکر کردم این مسائل پیش می‌آید و باید تحمل کرد و گاهی تحمل از قدرت انسان خارج است و اگر واقعاً آدم درست فکر کنه، نباید کسی مقصر باشد، نه من، نه کارگردان، نه کادر ایرانی. کارگردان جوانم همیشه در خلوت به من می‌گفت من هر کسی را بیشتر دوست داشته باشم، با او بدرفتاری می‌کنم. مثل بخشی در تهران، لابد مثل من در رم.