آگاه: حبیبی در پنج خرداد ۱۳۱۰ در خانواده‌ای کشاورز در بابل دیده به جهان گشود. دوران کودکی او مانند بسیاری از فرزندان مازندران با کار سخت در شالیزارها و تلاش برای کمک به معیشت خانواده سپری شد. فقر، محدودیت‌ها و شرایط دشوار زندگی روستایی هرگز نتوانست روحیه او را در هم بشکند. درست برعکس، همین سختی‌ها باعث شد تا شخصیتی مقاوم و جنگنده در او شکل بگیرد. او بعدها بارها گفته بود که «درس مبارزه را از زندگی آموخته‌ام».
مازندران، خاستگاه کشتی پهلوانی ایران، خیلی زود استعداد درخشان او را کشف کرد. حبیبی با حضور در میدان‌های محلی کشتی، چنان قدرت و سرعتی از خود نشان داد که خیلی زود موردتوجه مربیان قرار گرفت. او به تهران آمد تا زیر نظر مربیان ملی تمرین کند و مسیر قهرمانی را آغاز نماید.
نقطه اوج زندگی ورزشی حبیبی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن رقم خورد. او در وزن ۶۷ کیلوگرم آزاد به مصاف بهترین‌های جهان رفت و با اجرای فنون منحصر به فرد خود، تک‌تک رقبا را مغلوب کرد. روزی که او بر سکوی نخست ایستاد و پرچم ایران برای اولین‌بار در تاریخ المپیک به اهتزاز درآمد، نقطه عطفی برای ورزش ایران شد. این مدال طلا، ایران را وارد نقشه قهرمانان المپیک کرد و امید تازه‌ای در دل مردم دمید.
طلای المپیک پایان کار نبود؛ حبیبی به مسیر قهرمانی ادامه داد و افتخاراتی کم‌نظیر را برای کشور به ارمغان آورد: او در سه وزن مختلف به مدال جهانی دست یافت؛ اتفاقی که نشان از توانایی بی‌نظیر و انعطاف‌پذیری فنی‌اش داشت. امامعلی حبیبی نه تنها قهرمان بود، بلکه یک نابغه فنی نیز محسوب می‌شد. او فنونی را با قدرت و سرعتی اجرا می‌کرد که تماشاگران و کارشناسان حیرت‌زده می‌شدند. دو فن مشهور «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی» به امضای او تبدیل شد و فن دوم حتی در جهان به نام «فن حبیبی» ثبت گردید. همین ویژگی باعث شد که او به عنوان یکی از سریع‌ترین و فنی‌ترین کشتی‌گیران تاریخ شناخته شود. لقب «پلنگ مازندران» بهترین توصیف برای چابکی، قدرت و غرور ورزشی او بود.
حبیبی در اوج قهرمانی، در سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۶ از دنیای کشتی کناره گرفت. اما زندگی او با بازنشستگی ورزشی پایان نیافت. مردم بابل او را به عنوان نماینده خود در مجلس شورای ملی برگزیدند. او در این دوران تلاش کرد تا صدای مردم دیارش باشد و نشان داد که یک قهرمان می‌تواند در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی نیز اثرگذار باشد.سال‌ها پس از پایان دوران قهرمانی، نام امامعلی حبیبی همچنان زنده ماند. در سال ۲۰۱۳ میلادی، اتحادیه جهانی کشتی به پاس خدمات و افتخارات او، وی را به عضویت تالار مشاهیر کشتی جهان درآورد. این افتخار تنها به قهرمانانی داده می‌شود که اثری جاودانه در تاریخ ورزش بر جای گذاشته باشند.
زندگی او به قدری پر فراز و نشیب بود که نویسندگان و پژوهشگران دست به قلم شدند تا آن را ثبت کنند. کتاب «سایه درختان گردو» روایتی از زندگی این قهرمان بزرگ است؛ از کودکی در خاک مازندران، تا قهرمانی بر سکوی المپیک و سپس حضور در سیاست. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه یک نوجوان روستایی توانست به یکی از بزرگ‌ترین نام‌های ورزش جهان بدل شود.
امروز جامعه ورزش ایران و مردم مازندران در سوگ قهرمانی نشسته‌اند که فراتر از یک ورزشکار بود؛ او نماد اراده، تلاش، و غرور ملی بود. امامعلی حبیبی با افتخاراتش، تاریخ ورزش ایران را متحول کرد و الگوی نسل‌های بسیاری از کشتی‌گیران شد. فراموش‌کردن او ممکن نیست. هر بار که نام ایران در میدان‌های جهانی با احترام برده می‌شود، باید به یاد آورد که نخستین گام‌های این احترام را امامعلی حبیبی برداشت؛ همان مردی که از دل شالیزارهای بابل برخاست و نام ایران را بر فراز المپیک نشاند.