آگاه: داشتیم برجام را نفس‌نفس احیا می‌کردیم که ناگهان موشک از آسمان آمد. صهیونیست‌ها زدند، با چراغ سبز آمریکایی‌ها.
انگار طرف مقابل نه دیپلمات است و نه سیاست‌مدار؛ بیشتر شبیه هفت‌تیرکش‌های فیلم‌های وسترن. همان‌هایی که اول شلیک می‌کنند و اگر دل‌شان خواست، بعدش حرف می‌زنند. حتی از کابوی هم بی‌اخلاق‌تر؛ چون آنها لااقل به قول خود پایبند بودند.
رژیم کودک‌کش صهیونیستی خیال کرد با حمله به خاک ما می‌تواند هیبت ایران را بشکند. اما چیزی که شکست، توهم آنها بود. مردم ما در اوج التهاب، نه وحشت کردند و نه عقب نشستند؛ نمازجمعه رفتند، جشن غدیر گرفتند و فریاد لبیک سر دادند.
آنجا که سحر امامی، مجری خبر، روی آنتن زنده «الله‌اکبر» گفت، فقط یک جمله نبود؛ پشتش یک ملت ایستاده بود. آن «تکبیر» نه نمایش بود و نه شعار، بلکه یک فریاد مکتبی بود؛ یک موشک معنوی، یک بمب روحیه.
اسرائیل، با داشتن خطرناک‌ترین تسلیحات هسته‌ای و شیمیایی، بدون عضویت در هیچ معاهده‌ای و بدون پایبندی به هیچ ارزشی، به ایرانِ فاقد سلاح هسته‌ای و متعهد به قوانین جهانی حمله می‌کند. و دنیا؟ سکوت.
اما مردم ایران از آنهایی نیستند که در برابر ظلم، ساکت بمانند. نه ظلم می‌پذیرند، نه ظلم می‌کنند و نه در برابر ظلم به دیگران بی‌تفاوت‌اند. ما ایستاده‌ایم؛ نه فقط با موشک، بلکه با روایت، صبر، حقیقت و واژه. هر یادداشت، هر سخنرانی، هر شعار و توییت، اگر روایت حق باشد، گلوله‌ای است در دل نبرد. هر سکوت، یک ترک در خاکریز کشور.
آمریکا هم که حالا پشت نقاب مذاکره و تهدید قایم شده، بداند: مردم این سرزمین دیگر فریب لبخندش را نمی‌خورند. شما یک‌بار توافق را پاره کردید و بار دیگر با موشک پاسخ دادید.
ایران، به محرم نزدیک می‌شود؛ ماهی که حسین علیه‌السلام تاریخ را از نو نوشت. امروز نیز ملت ما، با خون خود، فصلی تازه آغاز می‌کند. اگر گوش شنوا باشد، فریاد «هیهات منّا الذلّه» را این‌بار نه فقط از نینوا، بلکه از تهران، قم، تبریز، اصفهان، اهواز، زاهدان، مشهد، عراق، پاکستان و فراتر می‌توان شنید.
جمهوری اسلامی ایران در هیچ جنگی روی زمین شکست نخورده است؛
نه در برابر تجاوز صدام، نه در دفاع از مسلمانان بوسنی، نه در اخراج اشغالگران از افغانستان، نه در پیروزی حزب‌الله لبنان بر اسرائیل، نه در شکست تکفیری‌ها در سوریه و داعش در عراق و...  .
ایران میدان جنگ نیست؛ میدان آزمون است. میدان عزت. میدان مجازات متجاوز.
اگر در دوران جنگ تحمیلی، اخبار را باید دنبال می‌کردیم که کجا موشک خورده، امروز چی می‌کنیم ببینیم موشک ایرانی کجا را زده. این بار ما پایان را می‌نویسیم؛ نه آنها.