آگاه: سلاح همیشه آهنین نیست. گاهی سلاح صبر است. گاهی ایمان است. این چهره واقعی «مقاومت» در ایران است؛ مقاومتی که از دل مردم آغاز می‌شود و بی‌نیاز از فرمان نظامی، جبهه‌ای گسترده‌تر از هر میدان نبرد می‌سازد. آنچه در برابر دشمنی که تمام ظرفیت‌های رسانه‌ای و اطلاعاتی‌اش را بسیج کرده تا چهره‌ای سیاه از ایران ترسیم کند، ورق را برمی‌گرداند. نه فقط سامانه‌های پدافندی که صلابت مردمی است که در دل حادثه آرامش می‌سازند.  ایران تنها کشوری است که وقتی صدای انفجار می‌آید، مردم نه برای فرار که برای کمک به خیابان می‌ریزند. در همان ساعات اولیه حمله ۲۳ خرداد، جوانانی که حتی عضو رسمی هیچ نهادی نبودند، برای کمک به امدادگران داوطلب شدند. نانوای محل، نان رایگان پخت؛ راننده‌ها مجروحان را به بیمارستان رساند؛ در دل حادثه صداوسیما، سحر امامی با وجود خطر ایستاد تا حقیقت سقوط نکند.
اینها تصویرهایی هستند که در رسانه‌های غربی جایی ندارند. چون از دژی حرف می‌زنند که دشمن راهی برای نفوذ به آن ندارد. دل مردم ایران! دل‌هایی که بارها لرزیدند، اما نشکستند. زلزله، سیل، تحریم، کرونا، فتنه‌های خیابانی، حمله‌های دشمن و حالا جنگ ترکیبی. با این‌همه نه ایمان‌شان ترک برداشت، نه امیدشان خاموش شد.
رهبر انقلاب، سال‌هاست بر این بُعد از قدرت تاکید دارند. اینکه پشتوانه اصلی نظام، مردم‌اند. آنجا که از «تاب‌آوری اجتماعی» سخن می‌گویند، مقصودشان فقط ساختارهای مقاوم نیست، بلکه همان روحیه جمعی‌ای است که در بحران‌ها زنده‌تر می‌شود.
در نگاه ایشان «فرهنگ دینی، معنویت و امید»، ستون‌های پنهانِ این تاب‌آوری‌اند. تجربه نشان داده هرجا مردم با توکل و توسل به میدان آمده‌اند، از دل تهدیدها فرصت ساخته‌اند. هنوز فراموش نکرده‌ایم که چگونه در بحران کرونا، بسیج مردمیِ کمک‌رسانی، کشور را از فروپاشی نجات داد؛ چگونه در روزهای تلخ حوادث تروریستی، خون شهدا به همبستگی ملی بدل شد؛ چگونه در دوران تحریم، خانواده‌ها با مصرف هوشمند و حمایت از تولید داخل، سدی برابر فروپاشی اقتصادی ساختند.
مردم ایران آموخته‌اند که تنها سلاح‌شان در برابر دشمن، اتحاد و ایمان است. این سرمایه‌ای است که هیچ تحریمی نمی‌تواند از آنها بگیرد. آنها فهمیده‌اند که جنگ امروز، جنگ اعصاب و امید است؛ جنگی که اگر در آن شک کنی، باخته‌ای و اگر باور کنی، پیروز می‌شوی.
و این همان پیروزی روزانه‌ای است که در چهره مردم پیداست.
در آن معلمی که با حقوق اندک، کلاس را ترک نمی‌کند.
در آن نوجوانی که به‌جای فرار از کشور، استارتاپ بومی راه می‌اندازد.
در آن پدر کارگری که قسط می‌دهد، اما پرچم نمی‌اندازد.
و در آن مادری که میان آوار و دود، همچنان نماز اول وقت می‌خواند.
امروز در سرزمین‌های اشغالی، مردم شب‌ها را در پناهگاه‌ها می‌گذرانند؛ چون می‌دانند دشمن نزدیک است. اما در ایران، مردم همان شب در پارک نشستند و شربت و شیرینی پخش کردند؛ چون مطمئن بودند دفاع‌شان، از جنس ایمان است و این ایمان، همان سرمایه‌ای‌ست که ایران را قوی کرده است. ایران قوی یعنی کشوری که مردمش در هنگام حمله، نگران همسایه‌اند نه خود. کشوری که زخم می‌خورد اما نمک نمی‌پاشد؛ محاصره می‌شود اما محکم می‌ماند؛ هدف قرار می‌گیرد اما هویت نمی‌بازد.
مردم ستون این نظام‌اند. ستون‌هایی که نه با شعار که با عمل، ثبات را ممکن می‌کنند. اینان همان سنگربانان خاموش‌اند؛ سنگربانان بی‌صدا و بی‌نظیر.