آگاه: ماریا کورینا ماچادو، متولد ۷ اکتبر ۱۹۶۷ در کاراکاس، ونزوئلا، یکی از برجسته‌ترین چهره‌های اپوزیسیون این کشور است. او فارغ‌التحصیل مهندسی صنایع از دانشگاه آندرس بلو کاتولیکاست و در سال ۲۰۱۳ حزب «ونته ونزوئلا» را تاسیس کرد که به‌عنوان یک حزب لیبرال و حامی آزادی شناخته می‌شود. ماچادو در سال ۲۰۱۰ با کسب بیشترین آرا به عضویت مجلس ملی ونزوئلا درآمد و از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ نماینده منطقه میراندا بود.
«جایزه نوبل صلح یکی از پنج جایزه نوبل است که به افراد یا سازمان‌هایی اهدا می‌شود که برای ترویج صلح، حل منازعات بین ملت‌ها یا کاهش نیروهای نظامی و ایجاد توافقات بین‌المللی برای صلح فعالیت می‌کنند. این جایزه از سال ۱۹۰۱ با وصیت نوبل تاسیس شده است و به افراد، سازمان‌ها یا حتی مراکز تحقیقاتی اهدا می‌شود که به نحوی در صلح و توسعه صلح در جهان سهم دارند. جایزه نوبل صلح توسط کمیته نوبل صلح تقدیم می‌شود که متشکل از پنج عضو است که توسط پارلمان نروژ انتخاب می‌شوند؛ هر سال، بیش از صد نامزد از سراسر جهان برای دریافت جایزه نوبل صلح معرفی می‌شوند و تنها یک نفر یا یک سازمان برنده می‌شود.» 
برای غربی‌ها این جایزه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، از این‌رو همواره تمایل خود را برای دریافت آن اعلام می‌کنند یا وقتی فردی برنده «صلح» می‌شود، به حمایت از او می‌پردازند و برایش سنگ‌تمام می‌گذارند؛ امسال دونالد ترامپ، رییس‌جمهور آمریکا دورخیز برداشته بود تا به رغم رویکرد جنگ‌طلبانه‌ای که دارد به صلح نوبل دست یابد. رییس‌جمهور آمریکا با ادعای نقش داشتن در حل و فصل چندین جنگ، از زمان بازگشتش به کاخ سفید در ژانویه یا حتی برقراری آتش‌بس در غزه  ادعا کرد که شایسته دریافت این جایزه است. وی اخیرا گفت که اگر این جایزه به او داده نشود، «توهین بزرگی» به آمریکا خواهد بود. ناظران نوبل استدلال کرده‌اند که دستیابی ترامپ به این جایزه بسیار بعید است زیرا وی تلاش‌های زیادی برای از بین بردن نظم جهانی بین‌المللی پس از جنگ جهانی دوم که کمیته نوبل از آن استقبال می‌کند، انجام داده است. در همین رابطه، واشنگتن‌پست در مطلبی آورده بود: کارشناسان می‌گویند کمیته نوبل نروژ معمولا بر دوام صلح، ترویج برادری بین‌المللی و کار آرام نهادهایی که این اهداف را تقویت می‌کنند، تمرکز دارد.
آنها با اشاره به بی‌اعتنایی آشکار ترامپ به نهادهای چندجانبه و بی‌توجهی او به نگرانی‌های تغییرات اقلیمی جهانی، گفتند که سابقه خود ترامپ حتی ممکن است علیه او باشد. جالب است که پیشنهاد نامزدی ترامپ  از سوی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر صهیونیستی صورت گرفت. «تئو زنو» مورخ و پژوهشگر انجمن هنری جکسون با بیان اینکه هنوز ثابت نشده است که تلاش‌های ترامپ پایدار باشد، گفته بود: «تفاوت زیادی بین متوقف کردن جنگ در کوتاه‌مدت و حل ریشه‌ای ریشه‌های درگیری وجود دارد.»
زنو همچنین موضع بی‌اعتنایی ترامپ در مورد تغییرات اقلیمی را با آنچه بسیاری، از جمله کمیته نوبل، آن را بزرگ‌ترین چالش صلح بلندمدت کره زمین می‌دانند، نامتناسب دانست و گفت: «فکر نمی‌کنم آنها معتبرترین جایزه جهان را به کسی که به تغییرات اقلیمی اعتقادی ندارد، اهدا کنند. وقتی به برندگان قبلی که پل‌سازان و مظهر همکاری و آشتی بین‌المللی بوده‌اند نگاه می‌کنید، اینها کلماتی نیستند که ما با دونالد ترامپ مرتبط بدانیم.»
سکاندار کاخ سفید از یک‌سو خواب دستیابی به جایزه صلح نوبل را می‌دید و از سوی دیگر خواهان جنایت‌های رژیم آپارتاید اسرائیل در نوار غزه می‌شد و به عبارتی «هم خدا را می‌خواست و هم خرما» را اما فقط کافی است مروری به برندگان جایزه صلح نوبل در ادوار گذشته داشته باشیم. پی‌ خواهیم برد تعریفی که از جایزه مذکور انجام شده، یک تعریف «شیک و مخاطب‌پسند» و برای تحقق اهداف و راهبردهای نظام سلطه به سرکردگی ایالات متحده آمریکاست. تاکنون از سوی ایران دو نفر بر کرسی دریافت جایزه صلح نوبل تکیه زده‌اند؛ افرادی که مدت‌هاست ردای اپوزیسیون نظام را بر تن کرده‌اند و کاری به جز تقابل با نظام جمهوری اسلامی ایران و تشویش اذهان عمومی ندارند، حال می‌خواهند در پناه غرب حضور داشته باشند یا در زندان دوران حبس خود را طی می‌کردند. شیرین عبادی در سال ۲۰۰۳ و نرگس محمدی در سال ۲۰۲۳ به دلیل «تلاش برای تقویت حقوق بشر و آزادی برای همه» جایزه صلح نوبل را از آن خود کردند، غربی‌ها با این اقدام ارادت‌شان را به مواضع رادیکالی و ضدمردمی این دو نفر در قبال کشورشان (ایران) به منصه ظهور رساندند. یعنی براندازی کن تا با نوبل جهانی شوی. در همان مقطع، دو مقام ارشد ایرانی نیز نسبت به جایزه صلح نوبل محمدی واکنش سریع و صریح نشان داده بودند.
شهید حسین امیرعبداللهیان که در آن دوره تصدی دستگاه دیپلماسی را برعهده داشت در واکنش به اهدای جایزه صلح نوبل به نرگس محمدی، حاج‌قاسم سلیمانی را «لایق‌ترین» فرد برای دریافت این جایزه دانست و گفت: «او نماد صلح جهانی بود که دو دهه با تروریسم و خشن‌ترین جنایتکاران مبارزه و امنیت منطقه و جهان را تضمین کرد.» کاظم غریب‌آبادی هم با انتقاد از اهدای جایزه صلح نوبل به نرگس محمدی گفت: «قربانیان تروریسم و تحریم، مصدومان شیمیایی و شهدای جنگ تحمیلی از زنان و دختران، مادران شهدا، زنان نخبه و متخصص که زندگی خود را وقف توسعه و پیشرفت کشور و خدمت‌رسانی به مردم کرده‌اند، برندگان اصلی این جایزه هستند.»
او در حالی مدال صلح نوبل را به یدک می‌کشید که کاربران شبکه‌های اجتماعی چندین بار با انتشار توئیت خواهان واکنش محمدی نسبت به نسل‌کشی صهیونیست‌ها در فلسطین شده‌ بودند، اما همچنان برنده صلح نوبل نه از سوی خود و نه نزدیکانش موضعی نسبت به این مسئله نشان نداد. پیرامون شرین عبادی هم مطالب زیادی را می‌توان فهرست کرد، اما می‌گذریم چراکه وی غیر از براندازی با ایران و ایرانیان هیچ کاری نمی‌کند. اظهارات او در رسانه‌های فارسی‌زبان و ضد ایرانی اینترنشنال، بی‌بی‌سی فارسی و من و تو گواهی بر خیانت‌های خانم به اصطلاح وکیل درباره کشورش است.
روی هم رفته جایزه صلح نوبل بازی با کلمات است؛ غربی‌ها هر گزینه‌ای را که بخواهند شاخص و صاحب‌نام کنند به او صلح نوبل اهدا می‌کنند تا از این طریق، جذب سرویس‌های غربی و صهیونیست‌ها شوند. گذشتگان چه مسیری را پیموده‌اند؟ افرادی هم که زین پس نوبل به آنها تقدیم می‌شود همان مسیر گذشته را در پیش خواهند گرفت. هدف یک چیز است، بازی با صلح نوبل و خدمت‌گزاری هرچه بیشتر و بهتر به آمریکا و غربی‌ها، وگرنه نتایج برای اعلام گزینه‌های نهایی به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد.